Η Μπλάνς είπε: « δε λέω ψέμματα, λέω αυτό που θα έπρεπε να είναι η αλήθεια» δείχνοντας έτσι πως χανόμαστε και τσακιζόμαστε σ’αυτή την τρικυμία του πρέπει, του θέλω και του είναι.
Μα δέν είναι διαχρονικός αυτός ο δήθεν φιλελευθερισμός που συγκρούεται με τα βιολογικά ένστικτα του ανθρώπου!
Πιασμένη στην παγίδα του δυό, ίσως και τρείς φορές ήρθε η ώρα να το κατανοήσω.
Είναι αδύνατο να προσμένω ελευθερία στις σχέσεις που με τον χρόνο μεγαλώνουν και αγκαλιάζουν τα δύο πρόσωπα σαν κισσός που τα στερεώνει μαζί και κάθε κληδωνισμός προκαλεί τράβματα στο τρυφερό αυτό φυτό.
Έτσι προσπαθώντας μέσα στον φιλελευθερισμό να υπάρξει ο Έρωτας πεθαίνει μαρτυρικά στο σύχρονο περιβάλλον, δυστυχόντας τους νέους που θέλοντας και μη, βιώνουν την ατέρμωνη καταδικασμένει του ύπαρξη.
Τα πρότυπα σήμερα σφαλερά, και το φώς του οδηγεί στην μελέτη του μεσαιονικού χρόνου και του συντηρητικού ρομαντισμού, πολύ πρό της εποχής που ζούμε.
Ναι, είναι αλήθεια πως μόνο σε βιβλία και ασπρόμαυρα φίλμ άκοθσα για τον πρώτο, τον μοναδικό, τον παντοτινό Έρωτα που συνόδευε τους ερωτευμένους μέχρι τον θάνατο, ή τα βαθυά τους γεράματα, να νιώθουν και να συλλογιούνται το μόνο τους τέρι.
Κι εγώ, που έφαγα τα σάλια και τα υγρά κάποιων ανθρώπων, που ζήσαμε σύγχρονους έρωτες , είδα με θλήψη αυτό να περνά στην σφαίρα του παρελθόντος. Να ξεφτίζουν οι άνθρωποι, χρησιμοποιούμενοι ελαφρά, σαν την μόδα.
Κι έπητα, να μένουν στο μυαλό μια δυο σκηνές μόνο, απο τα τόσα χρόνια, κι αυτές αλλιωμένες και προσαρμοσμένες στα πρότυπα του εγκεφάλου, με ίχνος συναισθήματος. Μια θολή αναπόληση επιπολεότητας.
Όλα αυτά επαναλαβμανόμενα, με φθήνουσα τροχιά, ίσως μέχρι το κύκνιο άσθμα του ερωτισμού μας. Γιατί ίσως τα συναισθήματα να είναι χημεικές ενώσεις ουσιών, και να παύουν. Να είναι τόσο μαθηματικό το ζήτημα που να σε πιάνουν τα γέλια με τους απορυφθέντες που υποφέρουν καθημερινά στη σκιά του πόθου τους.
Το συμπέρασμα σίγουρα δεν πρέπει να είναι ματαιοπονία αλλά κατανόηση.
Η ματαιοπονία μπορεί εύκολα να εξατμιστεί με την μελέτη των συγγραμάτων του Πλάτωνα στο «περί Έρωτος» , στο σημείο που αναλύεται η καταγωγή του ανθρώπου, στο σιαμέο δέσημο των θυληκών και αρσενικών. Κάτι που μας δίνει ελπίδες να ζήσουμε τον απόλητο παντοτινό Έρωτα, λέγοντας μάλιστα οτι πρέπει να μη σταματήσουμε ποτέ να το ψάχνουμε, αφού αυτό θα είναι η μόνη ολοκλήρωση μας.
Η κατανόηση αυτού δίνει σκοπό και νόημα στο διάβα μας στη ζωή.
«Στη νεότητα να αποζητάς το ωραίο.
Στην ορημότητα θα το έχεις βρεί.»
(foto by me)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή