Καθώς περπατούσα στα λιβάδια της λάγνας ομορφιάς , νόμισα.. , από την πρώτη στιγμή βρισκόμενη εκεί, πως μόνο εγώ είχα το προνόμιο αυτό, και ήμουν ευτυχισμένη. Ήμουν εγώ ο Αδάμ και η Εύα μαζί στην πλατωνική τελειότητα. Η Θεά ,σαν μου έδωσε το κλειδί του αυτού παραδείσου, χαμογελαστά μου ψιθύρισε, είναι όλος δικός σου μωρό μου, μη το πεις σε κανέναν , ποτέ μη βάλεις στο όνειρο αυτό άλλο έμψυχο υλικό, είναι όλος δικός σου. Είναι η πλάνη σου, μη πλανευτείς και τη δώσεις. Μη πάς ποτέ στο πηγάδι αυτό κοντά, θα σε χάψει.
Το πηγάδι αυτό, το νερό, ..Θάλασσα ήταν.
Το κάλεσμα του γλυκές σειρήνες, φιλήδονες, χίλιες φωνές σε μία, μια μυστική μουσική μαγεία ηριδικής ολικότητας.
Το κάλεσμα του σε συνεπαίρνει, διαλύει τους πυρήνες κάθε θνητού, εκλεκτού σαν το ακούει, μια μαύρη τρύπα ξεκινάει απ’ το στομάχι και λύει και απειρίζει τα κύτταρα.
Εξαΰλωση η πτώση, βουτιά, ταξίδι στο χωροχρόνο. Αδρεναλίνη και οργασμός σαν αυτόν που ένιωσε μοναδική φορά της η γη παραλύοντας στου ουρανού την αγκάλη , σπαρταρώντας και γεννώντας τη θάλασσα. Η μέθη μου παραίσθηση, μοιάζει «παναίσθηση», «παναίθηση»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή