Ο βασιλιάς της πατάτας

Είναι πρωί και η μοναξιά με φέρνει αντιμέτωπη με τη Νάνση. Θα ήθελα να περάσω κάποιες μέρες μαζί της ώστε να μπορέσει να μου ξεδιπλωθεί. Συνήθως η παρέα μου της αρέσει, την ταξιδεύει σε κόσμους που βρίσκει χαρά και γέλα. Είναι φορές πάλι που δε με αντέχει, αυτή μου η παθητικότητα την τσακίζει, της φέρνει αγωνία στην εσωτερική της εγρήγορση και φυλακίζεται στην αδράνεια μου πονώντας. Σα να μισεί τη βόλεψη μου, συνεχώς με τσιγκλάει και τη μισώ. Δε καταλαβαίνω γιατί μονίμως δείχνει ανικανοποίητη, τι κενά γυρεύει να γεμίσει δεν ξέρω.

Τη θυμάμαι μικρή μέσα στη ντουλάπα να νιώθει ότι είναι το κέντρο του κόσμου, και αργότερα στην πρώτη της εφηβεία να σπάζει το κεφάλι της μήνες ψάχνοντας το τέλειο πολίτευμα που θα την έχριζε παγκόσμιο ηγέτη, φανταζόμενη μια εικόνα χαοτική. Το πλήθος να παραληρεί σε ζητωκραυγές όταν σηκώνει τα χέρια, οι μάζες να ποδοπατιούνται, να ξεκοιλιάζονται και ο όγκος τους να φτάνει πιο πέρα από αυτόν που χωράει το μάτι.
Ηγέτης του κόσμου, πάνω από όλους, επί γης θεός, μονάρχης αντίχριστος, ευτυχία. Νόμιζε πως θα το βρει, μα τι έπαρση κι αυτή, ένα Χιτλερικό γουρούνι.

Εμένα μου έφτανε η ευτυχία που ένιωθα στην κούνια της γιαγιάς κάτω απ’ τη συκιά τα μεσημέρια του καλοκαιριού σαν όλοι κοιμόντουσαν, εκτός απ’ τον τζίτζικα
που μου τραγουδούσε σε «electro beat» τέμπο, και μου άδειαζε το ρευστό μου μυαλό.
Άφηνα τη Νάνση να ζωγραφίζει σβάστιγες υπέρ της «μεγάλης ιδέας» και μάζευα λουλούδια για τη μαμά μου που θα ερχόταν σε ένα μήνα. Στόλιζα τα βάζα στον σοφρά με τα κουζινικά και τις κούκλες της αδερφής μου, οι οποίες περίμεναν ανυπόμονα να τους μαγειρέψω πατάτες τηγανητές με λεμόνι.

Εγώ, ο μεγάλος ηγέτης της πατάτας!

Νάνση μου, σε πειράζω, μ’ αρέσει να σε πειράζω και να σε προκαλώ, έτσι όπως είσαι φαντασιόπληκτα μεγαλομανής. Μ’ αρέσει να σε τρομάζω γιατί λες πως δεν τρομάζεις ποτέ, πως αντέχεις τα πάντα, πως περπατάς στη φωτιά, πως τα κάνεις όλα με τις υπεράνθρωπες θεϊκές σου δυνάμεις. Πώς να σου πω πως ο τέλειος κόσμος σου, που ηγείσαι, ο πλανήτης αυτός είναι τόσο μικρός όσο ένας θνητός εγκέφαλος, αδύνατο. Πώς να σου πω ότι τρομάζεις όταν τρομάζω, ότι με τρομάζεις.
Βοήθα με λίγο «μεγάλε ηγέτη» να σου ηγηθώ στον κόσμο αυτό τον πραγματικό.

Εγώ κι Εσύ,
σιαμαίες ψυχές
Με δύο εγκεφάλους
και δύο καρδιές
στο ίδιο σώμα,
μέχρι το χώμα.
Αταίριαστες και βαριές,
πάντα οι λύπες
ντυμένες χαρές.
Καρναβάλι μου μοιάζω
και σε κάθε πορεία
παράλληλους χαράζω
σε χάρτες ναυτικούς
με ακτογραμμές και υφάλους
βάθη και πορείες αβέβαιες.

Όπως θέλει ας μας πάει ο καιρός,
υπήρξε δάσκαλος πάντα σοφός.


Όταν καθίσαμε στο ίδιο τραπέζι, μας αγκάλιασες χωρίς διακρίσεις. Τι πρωτόγνωρο συναίσθημα και οι δυο στην ίδια ζεστή αγκαλιά, να την σφίγγουμε με το ίδιο πάθος, να μας ερεθίζει και τις δυο, να μας καθηλώνει, να μας συμφιλιώνει.
Μόλις φεύγει, νυχτώνει, και τσακωνόμαστε και συνεχώς διαφωνούμε. Εγώ τη βόλεψή μου και συ να τα θες όλα.
Μα σαν έρχεται πάλι, κοιτιόμαστε και κάνουμε συνωμοτικά, με τα χείλη και το δείχτη, το σήμα της σιωπής, μην τυχόν τρομάξει και φύγει.

Μας αρέσει. Πολύ. Μας αρέσει όταν δε φορά πλαστικά γάντια, ή μάσκα, ή στολή, ούτε να παίρνει απόσταση ασφαλείας, να μη χρησιμοποιεί τίτλους και τρόπους ευγενείας, να απαξιώνει το «σαβουάρ βιβρ», το οποίο τότε μοιάζει με ξυρισμένους πιθικανθρώπινους τύπους μπροστά μας. Τι κρίμα που ο Καντ και ο Δαρβίνος δε μας γνωρίσανε τότε, εκμηδενίζονται τα έργα τους, τα τοποθετούμε στην κλίμακα του μετρίου, επιεικώς, γιατί αυτός ο συδιασμός εκτινάσσει τον πήχη.
Φαντάζομαι τον Διογένη, όπου κι αν βρίσκεται τώρα, να πετά το φανάρι του και να ξεχύνεται, ευτυχής πια, σε χορούς βακχικούς, ξέφρενα, εκστασιακά και μεθυσμένα.

Τόσο πολύ.
Και τόσο δύσκολο να τ’ αντέξει ο βασιλιάς της πατάτας, που βρίσκει κάτι το τόσο πολύτιμο πάνω στη γη. Ασήκωτο του είναι. Δε μπορεί να γίνει σκέτος υπήκοος, ένας υπάκουος υπήκοος, μόνο για βασίλισσα κάνει. Αλλιώς το βασίλειο θα γκρεμιστεί, θα παρακμάσει, χωρίς το φως και τη λάμψη της, στο έρεβος της μετριότητας του.

Τόσο δύσκολο να το αντέξει.
Τόσο δύσκολος ο δρόμος της γνώσης.
Τόσο ανύπαρκτη η μέρα χωρίς αυτή.
Ασήκωτη.
Πρόκληση για τις εσωτερικές δυνάμεις του βασιλιά της πατάτας.
Είναι η ώρα να αποδείξει πως δεν είναι πατάτας,
πως είναι βασιλιάς.
Για να δούμε..