Κάθε φορά που φεύγει κάποιος σκέφτομαι πως πάει κάπου καλύτερα. Γι' αυτούς που κανείς δεν ξέρει που πάνε δεν μαθαίνεις ποτέ νέα. Μπορεί κάτι να νιώσεις και κάποια στιγμή δική σου να είναι σα να τους βλέπεις. Αν είναι καλή η στιγμή η σκέψη πονάει για μένα κι αν είναι κακή είναι σα να πονάει γι'αυτούς. Οι αποχωρισμοί όταν φαίνονται μόνιμοι και σαν άφταιχτοι κάπως σαν αποφάσεις από το υπερπέραν είναι σα να περνάει η ιστορία σε κάποια πιο σοφά ίσως πιο γνωστικά χέρια. Είναι όπως όταν φεύγεις ας πούμε και πας για σπουδές στο εξωτερικό και ξέρεις πως για κάποιο διάστημα θα είσαι μόνος σε άλλους τόπους με άλλους ανθρώπους. Κι έτσι μπορεί να γίνει για κάποιες πατρίδες να γίνει η ζωή σου σπουδές στο εξωτερικό ή σε ένα μέρος μακρινό για μια δουλειά που πρέπει να γίνει. Η απώλεια είναι σαν ένα τελειωμένο έργο κάτι που δεν θα έχεις πιά δραστική αισθητική υλικά μορφική επαφή. Είναι μια επαφή κάτι κάτω από το μισό ως ανθρώπινη εμπειρία αλλά μπορεί να βγαίνει έξω από τα όρια του ανθρώπου και ως άνθρωπο να σε διαλύει. Δεν μπορείς ως άνθρωπος να προσεγγίσεις κάτι τέτοιο το προσεγγίζεις ως κάτι άλλο, ως έννοια και ιδέα ας πούμε. Δεν υπάρχει ελπίδα να το προσεγγίσεις ως άνθρωπος κι αλλάζεις ιδιότητα μπαίνεις σε έναν άλλο χώρο που αποχωρίζεσαι κάπως κι εσένα για να μπεις. Κάπως σαν κάτι που αναβοσβήνει τόσο όσο να μην παγώσει το αίμα σου αλλά και σαν στιγμή που σταματάει να τρέχει που σταματάει η καρδιά κάπως σαν όταν περνάς αυτό το πέρασμα σταματάει η καρδιά κι η ανάσα. Κι ύστερα ξαναξεκινά ή μένει πίσω το σώμα και μένει κάτω από το μισό και μπορεί να φαίνεται πολύ αλλά είναι πολύ λίγο ένα πολύ λίγο που αλλού μπορεί να είναι πάρα πολύ μπορεί να είναι και όλο ή και όλον δεν ξέρω τα ψάχνω και θα τα ψάχνω αυτά με απασχολούν κι έχουν να κάνουν με ηλεκτρισμό και συχνότητες κάτι με την ενέργεια του ήχου και ηχητικά πεδία κάτι που μοιάζει να πατάει κάπως αρχικά στους φυσικούς κανόνες που διέπουν τον ηλεκτρισμό και τον ήχο αλλά είναι κάτι που δεν θα μπορούσαμε να το πούμε ούτε ηλεκτρισμό ούτε ήχο και πιο κοντά στον υπέρηχο. Και μπορεί το μόνο όργανο που βλέπω να λειτουργεί με αυτά να είναι οι ζωντανοί οργανισμοί ο οργανισμός μου δλδ κι αν δεν είμαι κάτι ιδιαίτερο ή πλανεμένο ίσως να μπορέσω να γενικεύσω. Πάντως δεν είναι να στέκεσαι στην πόρτα αυτή. Να πιάνεσαι από αυτά τα κασώματα. Να σταματάς την κίνησή σου. Κι είναι ερωτήματα πόσο ηλεκτρισμό χρειάζεται ένα πνεύμα μέσα στο σώμα του και πόσο στο να πάρει απόσταση από αυτό και να κρατήσει την σύνδεσή του να μην παγώσει να μην καεί να μην πήξει να μην αραιώσει. Μίλησε ο Τέσλα για αυτά μίλησε ο Ράιχ κι ο Πυθαγόρας και ο Δημόκριτος και οι χαμένοι τύποι του απείρου του Αρχιμήδη. Αλλά οι δυο σύγχρονοι δεν είχαν και την καλύτερη αποδοχή στο τρελάδικο την βγάλανε και το έργο τους κλάπηκε για σκοτεινούς σκοπούς και θάφτηκε και χλευάστηκε και γενικά φαίνεται πως δεν είναι να μιλάς πολύ κι ανοιχτά σήμερα πάνω σε θέματα τέτοια, ψυχοτρονικής βιοηλεκτρισμού συχνοτικά οργανικά πνευματικά πεδία κτλ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή