Είναι τόσες πολλές και βαθιές οι αιτίες του κακού που όταν πάω να τις μοιράσω το κάθε τί ξεχωριστά παίρνει ένα τόσο μικρό μερίδιο που η συμπόνια είναι μεγαλύτερη. Αφού το κάθε τί παίρνει το μερίδιό του ενώ το κακό στέκεται ακέραιο γύρω από όλους. Κι όσοι είναι ανοιχτοί σε αυτό η δυστυχία τους είναι ανάλογη με το άνοιγμά τους. Δεν υπάρχουν ευτυχισμένοι κακοί, ικανοποιημένοι μπορεί αλλά ευτυχισμένοι όχι. Κι εμένα με αφορά η ευτυχία. Αυτή μετράει.

Όπως υπάρχουν και ψεύτικες αγάπες υπάρχουν και ψεύτικα μίση. Κάπου πας να ταιριάξεις με το κλήμα και την πατάς και βγαίνει ένας ψεύτικος εαυτός. Το νιώθω κάθε φορά και μου τυχαίνει και μια μαλακία όταν συμβαίνει και καρατσεκάρεται η φάση. Κάπου με την αγάπη μπορεί να την πατήσεις και να μην φαίνεται η ψευτιά της μα στο μίσος φαίνεται πιο καθαρά, σε εμένα τουλάχιστον. Δεν μπορώ να τον μισήσω τον άλλο άρα μπορεί και να μου ήταν αδιάφορος. Βέβαια δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να ισχύει σε κάθε καρδιά ο νόμος των αντιθέτων. Και πόσο έχει γυμναστεί κάθε καρδιά να έχει μια αρμονία στην ευλυγισία της ας πούμε και πως είναι και του καθενός το σουλούπι φτιαγμένο. 

Δεν μπορώ να σε μισήσω κι αυτό είναι κάτι διαπιστωμένο πολλάκις. Να σε μισήσω δλδ να θελήσω επί τούτου να σου κάνω κάποια ζημιά πέρα από το να πάρω κάποιον άλλο δρόμο ψάχνοντας την ευτυχία μου σε όποιον τομέα τέλος πάντων υπάρχει αυτή η δυνατότητα ακόμη. Μοιάζει κομμάτιασμα και μάλλον έτσι είναι. Κι ίσως γίνει κάποτε κάποιο θαύμα και βρεθεί κάποιος που να ενώνει κομματιασμένους και να προσθέτει τα χαμένα τους μέλη όπως κάνουν στα μουσεία με τα σπασμένα αγάλματα. 

Θα ήθελα να μάθω την αλήθεια σου. Νιώθω δυστυχισμένη χωρίς τον έρωτά μας. Αισθάνομαι πως σε αυτόν τον τομέα έχω πέσει έξω κι έχω καταστραφεί και θα ήθελα να άλλαζα αυτήν μου την άποψη. Τί νόημα έχει να υπάρχει κάτι κατεστραμμένο πέρα από το να είναι ένα αντικείμενο μελέτης ή κάτι για ανταλλακτικά ή κάτι για μεταποίηση.