ΦΥΛΑΚΕΣ ΜΟΝΑΣΤΙΡΙΑ ΤΡΕΛΑΔΙΚΑ

 

Γνωρίζω πως ο κόσμος έχει αρκετούς βλαμμένους σε βαθμό κακουργήματος. Άτομα που καυλώνουν με πράγματα άσκημα λυπηρά, με την αδικία με τον εξουσιασμό τον εξευτελισμό κτλ και αναστατώνονται αρνητικά ερεθίζονται με το φυσικό και το ωραίο. Όμως εγώ θα συνεχίζω να κοιτώ εκεί που θέλω να πάω, που θέλω να είναι και να πηγαίνει η ανθρωπότητα. Κι έχω έτσι προσανατολισμένες απόψεις.

Θεωρώ ας πούμε φυσικά το καύλωμα ως την ανώτερη έκφραση θαυμασμού. Δεν θα μπορούσε ποτέ να με προσβάλει ένα πέσιμο όσο άγαρμπο και αγενές μπορεί να είναι εφόσον είναι μέσα στα όρια της έκφρασης της επιθυμίας και δεν μιλάμε για κάποιο βίαιο στρίμωγμα, καταναγκασμό κτλ. Θεωρώ πως είναι από τιμητικό έως ευχάριστο και αποθεωτικό να στην πέφτουν. Τιμητικό ακόμη κι αν δεν έχουν και τους καλύτερους τρόπους.

Τώρα αν εσύ θέλεις να κάνεις την δουλειά σου εκείνη την ώρα πχ και έχεις τον πέφτουλα αναγκαστικά δίπλα σου να προκαλεί σύγχυση καθηστέριση βραχυκύκλωμα που λέμε  να γίνεται εμπόδιο στον σκοπό και την δουλειά σου. Εκεί μιλάμε για προτεραιότητες και ανάγκες, την ιεράρχηση τους κτλ. Για θέματα παραγωγικότητας αντιπαραγωγικότητας συμφέροντος ζημειάς κτλ. Γενικά στην δουλειά μπλέκονται τα πράγματα. Μπλέκονται και στην φιλία. Αν έχεις έναν φίλο που στην πέφτει υπάρχει ένα όριο κάπου για τον καθένα. Όλες οι σχέσεις είναι ερωτικές όμως και διαφέρουν στην έκφραση το όριο και την ανάλογη καταλληλότητα της.

Όταν σε πονάει μέσα σου και σε ενοχλεί ένα πέσιμο που δεν έχει βία κάτι συμβαίνει. Συμβαίνει. Όταν ερωτεύεσαι πραγματικά δεν μπορείς να πας με κάποιον άλλο χωρίς να πονέσεις μέσα σου. Δεν σου είναι ευχάριστο τέλος πάντων ακόμη και να στην πέφτουν. Σε πονάει σου μεγαλώνει το αίσθημα στέρησης που έχεις για τον άνθρωπο που θες κι έρχεσαι σε πολύ δεινή θέση. Έρχεσαι και σε πολύ δύσκολη θέση για τον άλλο που έχεις απέναντί σου διότι κάτι ωραίο όπως είναι το σεξ δεν σου είναι εσένα ευχάριστο και γνωρίζεις πως πονάει η στέρηση και η απόρριψη η ματαίωση της θετικής έκβασης του ερεθισμού και της επιθυμίας. Είναι μια θλιβερή κατάσταση και για τις δυο πλευρές.

Όταν δεν είσαι ερωτευμένος με κανέναν κι απλά δεν σ΄αρέσει ο άλλος λες ένα «όχι» κι «ευχαριστώ πολύ πάντως» που δεν πονάει εσένα αλλά μάλλον θα πονάει σε κάποιο βαθμό τον άλλο, αλλά εντάξει πέρα από μια κάποια θλίψη για τον συνάνθρωπο σου δεν έγινε και κάτι τρομερό.  Για να το τραβήξεις κάτι άλλο είναι όταν ενοχλείσαι από πέσιμο κάποιον κάλο σου έχουν πατήσει είναι σίγουρο αυτό. 

Περίπου το ίδιο είναι πχ κι όταν σε βρίσει κάποιος. Εφόσον τα έχεις καλά με τον εαυτό σου και ξέρεις ποιος είσαι δεν γίνεται να παρεξηγηθείς ή να πληγωθείς από κάτι τέτοιο. Εκτός αν έχεις αισθήματα για τον που σε βρίζει. Μπορεί να είσαι και κάπου τρωτός. Γενικά νομίζω οι επιθέσεις τα χτυπήματα και τα πλήγματα, οι πόνοι είναι συναγερμοί και όταν δεν σε σκοτώνουν σε κάνουν πιο δυνατό που λέει και το τραγούδι.

Δεν είμαι εύθικτος άνθρωπος. Συνήθως λυπάμαι για τους άλλους όταν είναι άσκημοι και φέρονται άσκημα και δεν νιώθω πως έχουν καταφέρει να με προσβάλουν να με εκθέσουν κάπου περισσότερο από τον ίδιο τους τον εαυτό. Τους κοιτώ σα μικρά παιδιά. Κι αυτή είναι μια κάποια αλήθεια ότι έχει σταματήσει κάποια θετική ανάπτυξή τους σε μια τραυματική παιδική ηλικία. Πώς να προσβληθώ από έναν τέτοιο καημένο κακομοίρη άνθρωπο που πραγματικά θέλει βοήθεια. Η κοινωνία όμως και ο σύγχρονος δικαιοματισμός έχει άλλη άποψη και η αυτοδικία που είναι ομηρική αρετή είναι παράνομη σήμερα γιατί οι άνθρωποι κρίνονται έτσι ότι είναι πιο κάτω από ότι τους περιέγραψε ο Όμηρος και ανίσχυροι και ανίκανοι να βάλουν τους άλλους στην θέση τους χωρίς την έγκριση του κράτους και τέτοια βοήθεια. Κι είναι κι αλήθεια αυτό για τους περισσότερους. Σε μια ενάρετη κοινωνία τα δικαστήρια δεν έχουνε θέση και δουλειά να κάνουν. Σήμερα είναι που ζούμε με τα γυαλιστερά κινέζικα ανακυκλωμένα σκουπίδια να μας κατακλύζουν. Παίρνεις κάτι σε μια βδομάδα έναν μήνα χάλασε το πετάς. Ούτε ξέρεις τι υλικά αγγίζεις τι κοιτάς τι είναι αυτό που το αισθάνεσαι. Ξεκινάς με κάτι που ξέρεις πως σε λίγο θα το πετάξεις. Ένα φτηνιάρικο ανακυκλωμένο σκουπίδι. Εδώ βλέπεις να πετάνε καλά πράγματα για να πάρουν τα ψεύτικα σχεδόν όλοι πάνε στα γυαλιστερά σκουπίδια σαν τους στραβούς στον Άδη. Τι να πεις για τους ανθρώπους και που και πως να σε προσβάλουν αυτοί είναι για λύπηση. Αλλά επειδή η λύπη είναι ακριβό συναίσθημα και μάνα του θυμού ούτε να λυπηθείς δεν μπορείς εύκολα.

Η λεκτική βία είναι κι αυτή ένα τέτοιο θέμα για να λυπηθείς τον που την ξεστομίζει. Κάνει κάτι εύκολο εκείνη την στιγμή διότι το δύσκολο είναι να μιλήσεις ωραία να νοιαστείς να βρεις τρόπο που να έχει ένα ωραίο αποτέλεσμα. Κι η φυγή είναι σχετικά εύκολο πράγμα η εγκατάλειψη. Όταν συμβαίνει με κόπο δείχνει αισθήματα και ανεπάρκειες, πράγματα σεβαστά πονεμένα και λυπηρά. Δείχνει τις εστίες των προβλημάτων. Πως μπορείς να φύγεις από κάτι που αγαπάς; Δεν γίνεται. Φεύγεις μόνο για να πάρεις φόρα να ξαναρθεις πιο δυνατά.

Δεν πεθαίνει κανείς επειδή τον σκότωσε κάποιος άλλος μέσα του. Αυτός που πεθαίνει επειδή τον σκότωσε ο άλλος είχε ταυτιστεί μαζί του, ήταν ένα του. Όμως όταν σε σκοτώνουν έτσι πως μπορείς να ταυτιστείς μαζί τους; Να ταυτιστείς με τον δολοφόνο σου; Δεν γίνεται φυσιολογικά δεν γίνεται. Απλά λες έχει πρόβλημα ο άλλος ή έχω πρόβλημα ή και οι δυο και οι δυο σε έναν βαθμό αν υπήρξατε στα ίσια είναι στα ίσια. Αυτά για τους ανθρώπους που ζουν με όλο τους το είναι κι έχουν προσωπικότητα. Είναι απλό. Οι ισχυρές προσωπικότητες δεν προσβάλλονται εύκολα. Αν σε νοιάζουν τώρα όλοι αυτοί πρώην θύματα και νην βόθροι και θες να τους κάνεις ανθρώπους δεν νομίζω ότι ο φόβος της φυλακής ή της εφορίας είναι κι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος. Οι μάντρες τα συρματοπλέγματα η φτώχια το λιντσάρισμα ο αποκλεισμός η ιδρυματοποίηση δεν είναι ωραία πράγματα για κανέναν αυτά και δεν είναι λύσεις της προκοπής βεβαίως. Ξεπέτα είναι σε ένα πρόβλημα μια τρύπα που απλά καλύπτεται προχείρως κάτω από το χαλί.

Πάει πχ ένας και λέει χίλιες δυο μαλακίες για σένα σε σικοφαντεί. Έτσι σε γλυτώνει από τους εύπιστους, από τους ανθρώπους χωρίς προσωπικότητα και ιδία άποψη και από αυτούς που τους νοιάζει πάνω από όλα η εικόνα και το υπερεγώ πώς να το πω από αυτούς που παίζουν στο χρηματιστήριο τους ανθρώπους και τις σχέσεις. Σου κάνει καλό έτσι σε γλυτώνει από όλα αυτά τα κοράκια γύρω σου ξεσκαρτάρεις μπαμ μπαμ. Ή πχ σε βλέπουν με τον «τελειωμένο τον καμμένο» και σπάνε και γίνεται το φυλαχτό σου ο άνθρωπος αυτός που όλη την αγάπη του μπορεί να σου δώσει όταν δώσεις μια ευκαιρία σε κάποιον που του την αρνούνται και μπορεί να είναι το μεγαλύτερο σου λαχείο αυτός. Πάντα κάτι καλό σου δίνει η αγάπη. Με βλέπουν με τον καμένο τον τελειωμένο αλλά που να ξέρουν αν κάνω την έρευνά μου εγώ το πείραμά μου; Δεν με ενδιαφέρουν οι άνθρωποι που κρίνουν εύκολα και μεμονωμένα. Δεν με ενδιαφέρει τι λένε οι άλλοι και δεν ρωτάω και δεν ακούω, θέλω να έχω ιδία άποψη σε ότι με ενδιαφέρει με κεντρίζει φυσικά και πραγματικά. Υπερασπίζομαι και εκφράζω την άποψή μου. Και νιώθω την ανάγκη να υπερασπιστώ όταν ακούω να λένε μαλακίες. Μα σπάνια κρίνω πως αξίζει να ασχοληθώ.

Πολύ λυπάμαι για ανθρώπους που έχουν κάνει έρωτα έχουν υπάρξει μαζί και μετά απαξιώνονται από τον άλλο ως πρόσωπα. Αυτή η ακύρωση είναι και αυτοακύρωση και με στεναχωρεί πάρα πολύ με θλίβει. Το κάνουν και οι γονείς μου μεταξύ τους και το μισώ αυτό το πράγμα είναι ύψιστη αποτυχία και έμμεση και άμεση αυτοαπαξίωση. Και για παλιούς φίλους σου όταν λες μαλακίες και όλα αυτά είναι πολύ θλιβερά ως προσέγγιση και θέαση της πορείας της εξέλιξής σου. Ο καθένας είναι όσος είναι. Κι από το τόσο του αν σου δώσει κάτι καλό είναι αγάπη. Αν σου δώσει κάτι κακό είναι μίσος. Ο καλύτερος τρόπος για να μισείς είναι να αγαπάς τους εχθρούς αυτού που μισείς. Δεν θέλω να έχω άσχημες ρυτίδες κι έτσι μόλις με πιάσει το μίσος μετατοπίζομαι προς την αγάπη του εχθρού του και γλυτώνω.