Σήμερα ο Σαμπάτο μου έφτιαξε τρομερή έκπληξη. Δεν ήρθε και μου έστειλε στην θέση του τρεις. Και είμασταν δυο αγόρια και τέσσερα κορίτσια. Τρις Αφρικάνες κι εγώ. Με ξεθέωσαν ένα πεντάωρο να τους βάλω σε σειρά. Κάποια στιγμή έβαλα τις δυο να μετακινούν κλαριά από το μέρος που σταμάτησα να κλαδεύω την Άνοιξη λόγο του τραυματισμού στα χέρια μου και όταν βρέθηκα σε αυτές τις ελιές συγκινήθηκα πολύ βούρκωσα και έβγαλα έναν λυγμό που σηκώσαμε αυτά τα κλαριά που τα είχα παρατήσει εκεί από ανημποριά τότε. Και ήμουν καλά και τα τράβαγα κι εγώ μέσα στα φυτρωμένα χορτάρια και με συγκίνησε πολύ αυτό κι είναι γεμάτες αυτές οι ελιές γιατί τις έχω κουρέψει πολύ ωραία και θα ήταν όλες γεμάτες άμα είχα συνεχίσει. Αλλά δεν πειράζει γιατί είναι πολύ δυνατές οι ελιές κι αν τις κουρέψω φέτος όσες παράτησα θα είναι γεμάτες του χρόνου. Είναι Θεϊκά δίκαιο και υπομονετικό αυτό το δέντρο η ελιά. Όσο περνάει ο καιρός καταλαβαίνω γιατί σε αυτόν τον τόπο υπάρχουν άνθρωποι, σαν τον μακαρίτη τον θειό μου τον Γιώργο, που αγαπάν τόσο πολύ να μιλάνε για την ελιά που καταλήγει να είναι το μόνο θέμα τους για συζήτηση. Πραγματικοί Επιστήμονες και Φιλόσοφοι! Προχωρήσαμε τέλος πάντων και σήμερα είχε ενδιαφέρον.