Να βάζω μέσα στο κενό κάτι κι ας το ξεχειλώνει πιο πολύ

 

Όταν βλέπω πόσο τρελό ήταν αυτό που πίστεψα κοιτώ για λίγο ως εντελώς αναξιόπιστη την λογική μου και παύω να πιστεύω στο οτιδήποτε. Νιώθω χαμένη και χαομένη

  Εχθές πήγα σε μια πειραματική περφόρμανς στο κάστρο των παραμυθιών που πίστευα πως θα σε δω. Ήμασταν όλοι κι όλοι δέκα άνθρωποι. Με πήρε την προηγούμενη τηλέφωνο η καλλιτέχνης αυτή που της έδωσε το τηλ μου ο Τζίμης από Αθήνα ο δάσκαλος στην ΑΣΚΤ γιατί έψαχνε φωτογράφο και για να με καλέσει. Και κάπως ήταν περίεργο το τηλ αυτό και ούτε υπήρχε πουθενά αναρτημένο το ιβεντ. Και της είπα πως ξέρω έναν καλό φωτογράφο εδώ τον Άλεξ. Μετά είδα πως έπινες ποτό με κάποιον κάποια Άλεξ. Μετά την ξαναπήρα το πρωί που βρήκα τον Άλεξ και μου είπε πως είχε ήδη βρει. Δεν ξέρω πως τα συνδύασα στο μυαλό μου ήταν μεγάλο άλμα μα σκεφτόμουν πως φιλιόμασταν στο σκοτεινό το κάστρο με τα μπλακ λάιτ και πως θα φεύγαμε μαζί το βράδυ θα το περνούσαμε ονειρευόμουν στη σοφίτα. Τα πίστευα όλα αυτά μέχρι και καμιά ώρα που ήμουν ήδη εκεί πέρα. 

Το έχω πάθει κι άλλες φορές. Κι όσες ήρθα Αθήνα το 22 κι 23. Μετά πέφτω πολύ. Είναι σαν κατέβασμα από σκληρά ντρόγκια. Νιώθεις χάλια τιποτένιος ανισόρροπος πως έχεις εντελώς λαθέψει σε όλα. Καημένος κακομοίρης για δέσιμο, ας τον τρελό στην τρέλα του κτλ. Για λίγο ελπίζω κι ως αύριο να το έχω προσπεράσει. Έτσι σαν φάση χίμαιρα και ψυχεδελικό δικό μου από μεγάλη ανάγκη κι έλλειψη. Να βάζω μέσα στο κενό κάτι κι ας το ξεχειλώνει πιο πολύ.        

Ύστερα λέω πως χρειάζομαι κάτι τελείως μέινστριμ παρωχημένο κοινό για να 'ρθώ στα ίσια μου, κάτι από αυτά που παίζουνε χιλιάδες ένα γύρω. Αλλά ως αύριο πιστεύω να είμαι πάλι εντάξει.