ΧΑΡΙΤΙΝΗ ΞΥΔΗ

 

"Giving me head on the unmade bead".

 

 

Μετά από χρόνια, θα ανακαλέσω πως ήταν καλοκαίρι στη Μυρτιά· τρελαμένα τζιτζίκια, από την κάψα των 42°C, μας ζάλιζαν με τα σόλο τους.

Θα θυμηθώ πως, τα αναλύσαμε όλα, το μεσημέρι εκείνο.

Εσένα, που, όταν ήρθες με φόρα και τόλμη, σαρωτικός, σαν ήρωας του Νικολαΐδη, εγώ είχα κουραστεί, από την προσμονή, την αναμονή, τις αναβολές και την προσδοκία.

Εμένα, που σε αντιμετωπίζω πλέον σαν κόλπο σε πόκα, με μπλόφες και φλου πονταρίσματα, μετρώντας τη μια χασούρα μετά την άλλη.

Τα παιδιά-ερείπια της Γάζας· λωρίδα φωτός που δύει στο βάθος του ορίζοντα.

Τις εμμονές μας, μίση, πάθη, λάθη, και κόστη ανυπολόγιστα, στον βωμό των εγωισμών. Την περηφάνια μας, τις πράξεις ανιδιοτέλειας, προσφοράς και αλληλεγγύης.

Ανασυστήθηκαν οι μνήμες, από τις μπλοκαρισμένες αισθήσεις.

Ένα δωμάτιο στο Chelsea Hotel, είπες.

Μια κλίνη μεγάλη και ξέστρωτη.

"Γιατί άλλος τρόπος από το σώμα δεν υπάρχει".

Όταν είσαι και παραβάτης και αισθηματίας μαζί, όμως, και κυρίως δεινός ποκαδόρος, όλα τελούν υπό αίρεση. Υπό αναχώρηση. Τα πάντα βρίσκονται, την ίδια στιγμή, εντός και εκτός ιστορίας.

Οι ερωτικοί άνθρωποι δεν είναι φθαρτοί, είπα.

Αλλά, είναι μαχαίρια δίκοπα.

"Είναι αγών ο έρως. Αγών επικρατήσεως."

Γιατί η στάση μας στα πράγματα και στη ζωή, η στάση μας απέναντι στα πρόσωπα που επιλέγουμε, αποτελεί τη σύνδεση με ό,τι, λυτρωτικό, ακυρωτικό, νικημένο ή νικηφόρο, αισιόδοξο και λυπημένο, βαθύτερα βλέπουμε στα μάτια του άλλου. Είναι η δυνάμει καθολική ελευθερία μας.

Ο έρωτας είναι αυθύπαρκτος, πρωτογενής και υπεράνω προσώπων. Ο μεγάλος έρωτας είναι θέμα προσώπων.

Παράλληλα, είναι μια διέξοδος (ενδεχομένως και άσκηση) να διαχωρίζεις την πράξη, εκφράζοντας, σωματοποιημένα, τη φοβία ότι η σύγκλιση του πρωτογενούς με το πνευματικό και το συναίσθημα, μπορεί να οδηγήσει σε μια μεγαλειώδη, αλλά επικίνδυνη κορύφωση. Επικίνδυνη, ως εισιτήριο για την απόλυτη παράνοια του ανεξέλεγκτου, ξέφρενου, έρωτα, η οποία ενέχει την πιθανότητα του κινδύνου της εγκατάλειψης.

Βέβαια, όσο και να στρέφεις την πλάτη σε αισθήματα, δεν σου την στρέφουν αυτά.

Ο τρόπος που κάνουμε έρωτα, μάλλον περισσότερο και από τις επιλογές μας, αποκαλύπτει τα πάντα για εμάς.

O έρωτας στα φτηνά ξενοδοχεία ίσως είναι η πιο αναχωρητική και η πιο εξομολογητική αίσθηση που γνωρίζω.

Σε αυτό το σημείο, καταλάβαμε, μάλλον, από τι κουράζονται οι άνθρωποι. Πώς άθελά τους γίνονται φιλύποπτοι. Γιατί φοβούνται περισσότερο το μαζί από τη μοναξιά τους.

Καταλάβαμε πως η Γάζα είναι η λωρίδα που θα μας διαφοροποιεί από το ανάλγητο, το λίγο, το μικρό, το δειλό, το μίζερο και το απάνθρωπο.

Καταλάβαμε πως η Γάζα είναι ένας δρόμος, ο οικουμενικός πόνος, που θα μας σημαδεύει για πάντα, μια λωρίδα φωτός που η προοπτική της λιγοστεύει όσο προχωρούμε προς το βένθος του ορίζοντα.

Κάπως έτσι, έσπασε ο κρίκος ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα:

Ο άνθρωπος πρέπει να μοχθεί, κάθε στιγμή, για την ύπαρξή του και την αγάπη. Αλλιώς, δεν νοείται ζωή. Η αγάπη δεν είναι θέμα αντανακλαστικών, αλλά μια πράξη υπέρτατη. Δεν είναι ικανοί όλοι οι άνθρωποι για τόσο υψηλές πράξεις. Επίσης, οι άνθρωποι δεν είναι κατά περίσταση. Τα δεδηλωμένα αισθήματα φέρουν ευθύνες και υποχρεώσεις.

"Giving me head on the unmade bead".

Στίχος που θα μας στοιχειώνει ατέρμονα, ομολογήσαμε. Επειδή η ποίηση είναι ο πιο ζωντανός, ο πιο εναργής, ο πιο αντισυμβατικός, οργανισμός στο βασίλειο των εμψύχων.

Ήταν καταμεσήμερο, όχι ένα οποιοδήποτε, ήταν το ένδοξο καταμεσήμερο, της 26ης Ιουνίου 2025 anno Domini, στη Μυρτιά, με 42 βαθμούς Κελσίου, αισθητή θερμοκρασία, κατά τη διάρκεια του οποίου έκλεισαν κύκλοι και λογαριασμοί. Γύρω, και εντός μας, συνέβαινε, συμβαίνει, θα συμβαίνει "έρως, θέρος, πόλεμος".