Αυτές τις μέρες νόμιζα συνέχεια πως μιλούσαμε. Νόμιζα πως μου απευθυνόσουν μέσα από τις αναρτήσεις σου. Κι είχε κάτι πολύ ερωτικό όλο αυτό. Θα μου πεις, εδώ κάτι ώρες μου μιλάς από το ράδιο, οι αναρτήσεις κι η τέχνη σου δεν θα μου μιλούσε! Είναι ωραίο αλλά κλαίω που σκέφτομαι ότι μπορεί να είναι απλά τρέλα. Κλαίω πολύ γιατί μου το είπες κι εσύ στα μούτρα πόσες φορές. Σου έγινα ενοχλητική. Μα έχω συμφιλιωθεί με αυτή μου την κατάσταση. Και ποτέ δεν την φόρτωσα κάπου δεν έμπλεξα σε αυτό κανέναν κι ούτε πάτησα πάνω της ποτέ χωρίς να κρατιέμαι, χωρίς να έχω δεθεί κάπου σταθερά τέλος πάντων. Και κατανοώ τέλος πάντων πως μπορεί να πέφτει βαρύ ακόμη και στην αγάπη να σηκώσει κάτι τέτοιο και να φερθεί με έναν ενδεδειγμένο τρόπο. Νόμιζα πως μιλούσαμε κι είχε κάτι πολύ ερωτικό μεταξύ μας. Αυτό είναι όλο. Έχω ζήσει τρομερά πράγματα, καταδιωκτικά, μεγαλεία, έχω δει μπροστά μου Θεούς και δεν έχω ξεφύγει να κάνω ζημιά ή χοντρή μαλακία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή