Σήμερα γύρισα από την θάλασσα χωρίς παπούτσια. Ήταν πολύ ήρεμη σχεδόν λίμνη και βγήκα και λίγο από το λιμάνι και κολύμπησα στα ανοιχτά. Όταν γύρισα έλειπε το ένα μου παπούτσι. Ήταν πολύ αγαπημένα μου χρώμα σολμόν μποτάκια ολσταρ λιωμένα και χιλιοσκισμένα με φερμουάρ που δεν έκλεινε.
Το απόγευμα που πήγα να τα φορέσω το ένα δεν έμπαινε και κοίταξα και κάποιος μου τα είχε σφίξει και μάλιστα βρήκα και ένα μπαλόνι μπλέ της αεροπορίας ανάμεσα στην γλώσσα και τα γορδόνια. Πιθανότατα να ήταν ένα μικρό κοριτσάκι του σπιτιού που το έκανε και να μου το πήρε το σκυλί του λιμανιού που χαϊδεύει.
Τα παπούτσια αυτά ήταν υπέρ του δέοντος λιωμένα και έβαζα χαρτόνια για να μην πατώνω στη σόλα. Όμως ήταν λες και είχαν ραφτεί πάνω στο πόδι μου και ένιωθα πολύ όμορφη και άνετη όταν τα φορούσα πετούσα. Τελευταία δυο χρόνια τα είχα μόνο για παραλία και δεν με ένοιαζε να τα φορώ με τους άμμους χωρίς κάλτσες γιατί είχαν τρύπες και τιναζόντουσαν τα πόδια μου αυτόματα μέχρι το σπίτι. Ήταν πολύ φορτισμένα αυτά τα παπούτσια. Τα ήθελα για το μουσείο μου. Όμως άφησα και το άλλο φεύγοντας στο λιμάνι.
Τώρα δεν έχω κανένα παπούτσι αγαπημένο μου. Η παπουτσοθήκη μου έχει όλο αδιάφορες μπούρδες. Και κάτι άλλα ιταλικά που είχα αγαπήσει κάπου με χτύπησε το ένα και νόμιζα πως έχουν και κοριό μέσα και τα πέταξα στον κάδο μια μέρα. Θέλω ασιξ τάιγκερ αυθεντικά να πάρω μαύρα φθαρμένα ή μπούφαλο σκειτάδικα κόκκινα. Και μου λείπουνε και χαμηλά δερμάτινα μποτίνια για φούστα.
Τα μόνα που συμπαθώ κάπως είναι κάτι τζιν ιταλικά σκειτάδικα που έχω αλλά δεν έχουν το κάτι. Περισσότερο σα παντόφλες τα νιώθω παρά σαν παπούτσια. Το σόπινγκ δε με διασκεδάζει αγκαρία το κάνω. Κι ούτε θα έπαιρνα ποτέ από το ίντερνετ παπούτσια. Είμαι τραγικά δύσκολη με τα παπούτσια. Μιλάμε είναι θαύμα όταν το πετυχαίνω κολλάω. Όλο μου το στιλ περιστρέφεται γύρω από αυτά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή