Είμαι κάπως καλύτερα.
Η σάτιρα είναι το πιο δύσκολο είδος και θα ήθελα να είστε κάπως εποιηκείς, πως να το πω, και ενθαρρυντικοί μαζί μου. Το γνωρίζω πως δεν το πετυχαίνω πάντα. Μάλλον το πετυχαίνω τις λιγότερες φορές. Να καταφέρω έστω ένα μικρό γελάκι έστω σε ένα πικ μέσα στην όλη ανάπτυξη πονεμένων και πικρών θεμάτων.
Είναι πολύ σοβαρό πράγμα η σάτιρα και δεν γελάει αυτός που την γράφει όταν την γράφει. Μπορεί βεβαίως να γελάσει μετά όταν την παρουσιάζει. Μα δεν γελάει με τον άλλονε, δεν κοροηδεύει. Γελάει εφόσον κι αν κατάφερε να θίξει ένα ευαίσθητο θέμα πετυχημένα. Όπως ας πούμε γέλασα κι εγώ εχθές που έγραφα το ποίημα. Γέλασα στο πικ με τον σεισμό που υπονοείται πως γκρεμίζει την μεσοτοιχία στα παλάτια του Άδη και του Ποσειδώνα.
Είχα μπροστά μου ένα δύσκολο βράδυ. Πετάχτηκα στις μία και ξανακοιμήθηκα στις πέντε. Κι έγινε όμορφο κι υποφερτό γράφοντας το ποίημα αυτό.
ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΡΕΕΕΕ ..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή