νήσος Πρώτη

 

ΝΗΣΟΣ ΠΡΩΤΗ

 

Παλιά μετακινιόμουν συχνά σα να με κάπνιζε μια φωτιά που την άλλαζαν συνέχεια οι ανέμοι. Είχα ένα καταφύγιο στο τοπίο που είναι η νήσος Πρώτη και τώρα έχω κάνει κάπου εκεί σπίτι. Είναι νομίζω μαγικό και ποτέ δεν βαριέμαι να το κοιτώ. Δεν το βαριέμαι διότι κάτι μέσα μου λέει πως είναι το πρώτο νησί. Μια πέτρα για ένα βήμα στα θαλάσσια χάη. Πως βρίσκεται από πίσω του ένα τρομερό μονοπάτι που δεν το βλέπω από εδώ παρά μόνο την πρώτη του πέτρα που είναι αυτό το νησί. Κι έτσι με αφήνει η εικόνα του πάντα με ένα μυστήριο δέος. Κάποιες φορές που πήγα με βάρκα από πίσω ήτανε πράγματι πολύ τρομακτικά κι από το ύψος της επιφάνειας των κυμάτων η αδρεναλίνη με εμπόδιζε να δω όλα αυτά που φαντάζομαι όταν το κοιτώ από εδώ πάνω που βρίσκεται το καταφύγιό μου. Κι έτσι έχω μόνο μια τρομερή αίσθηση για όσα βρίσκονται από πίσω. Και με γαληνεύει η γη που πατώ και το κοιτώ την πρώτη πέτρα αυτή που ονομάζεται νήσος Πρώτη. Κάθομαι εδώ και ξεμπλέγω και ξαναγνέθω το κουβάρι και λέω πως αν το ξαναμαζέψω με σειρά και τάξη ίσως να γίνει πηνίο και να με φωτίσει. Μόνη μου είμαι και κάτι ώρες υποφέρω που θα ήθελα παρέα που να βλέπει κι αυτή την νήσο Πρώτη για την πρώτη πέτρα στο τρομερό μονοπάτι ή μπορεί να βλέπει και κάτι άλλο εξίσου συναρπαστικό σε μια κρυφή προοπτική του.  Από δω που είμαι το νησί χωράει στην παλάμη μου κι όμως βλέπω τα κύματα να σκάνε τόσο ζωντανά ειδικά όταν έχει βοριά στην πλευρά που είναι τα γκρεμνά του. Κι η ουρά του νησιού όπως φαίνεται να τρυπάει το νότο να χαμηλώνει και να χάνεται μέσα στο πούσι και την καταχνιά. Συχνά πυκνά στα βάθια του ορίζοντα βλέπω καράβια που σκέφτομαι πως κι αυτά το κοιτάν και με κοιτάν ίσως και με το μυστήριο μα κάπως πιο ήπιο όπως είναι εδώ αρμονικό το στεριανό τοπίο και έχει για χρώμα του μυστήριο το βουνό ένα γλυκό θαλασσί και τίποτε το ιδιαίτερα τρομερό. Γι’ αυτούς που τους αρέσουν τα βουνά τρομερός είναι πίσω από εδώ ο Ταΰγετος πιο τρομερός και πιο ανεξερεύνητος κι από το Έβερεστ όπως μου είχε πει ο Κοτρωνάρος. Εμένα ωστόσο μ’ αρέσουν οι θάλασσες. Οι θάλασσες με τα μυστήρια σκοτάδια. Και σε όλα αυτά τα λαμπυρίσματα στην γεράνια επιφάνεια ψάχνω να βρίσκω καθέτους στα κύματα για να αγναντεύω σκοτάδια στα μυστήρια βάθια. Κάποιες φορές υποφέρω που θα ήθελα μια παρέα για να της μεταφέρω την συγκίνησή μου αυτή. Να την πω θάλασσα και να νιώσω κι εγώ νήσος Πρώτη. Να γίνουμε ένα καϊκάκι που γύρους κάνει μια μες τον δίαυλο και μια μέσα στα γεράνια ανοιχτά ρίχνοντας παραγάδι. Με πετονιά μας αυτό μου το κουβάρι που προσπαθώ να μαζέψω με τάξη και σειρά. Να τα ενώναμε τα δυο στην κρέμαση και να μοιραζόμαστε την ψαριά να βγαίναμε και να πίναμε ποτήρια στο καφενείο. Να κάνουμε γλέντια στο σπίτι και ροματζάδες στην ερημιά. Στις ξαστεριές να κοιτάμε τα άστρα όπως τη νήσο Πρώτη κάθε άστρο μια πέτρα σε ένα μυστήριο μονοπάτι τρομερό. Κι εκεί που θα νιώθουμε πως χανόμαστε να δίνουμε φιλιά να πιανόμαστε από το αίσθημα και να ακούγονται στην σιγαλιά οι καρδιές μας και οι ανάσες μας δυνατότερα από τα αγρίμια και στοιχειά. Και πιο δυνατά. Κι έτσι να γαληνεύουμε. Με δέος στα χάη.