imortal

 IMORTAL

περνάει και κάτι από το μυαλό μου. σε σχέση με το καθρέφτισμα. πως ίσως να περίμενες να αρχίζω να σε κρίνω κάποτε και να μην τα περνάω όλα από εμένα. και πως με κάποιον τρόπο είναι σα να σε παραβλέπω σα να σε προσπερνώ σα να ασχολούμαι συνέχεια με εμένα. κι εσύ να νιώθεις πως δεν σε βλέπω πως δεν εστιάζω πάνω σου. και πως έτσι μπορεί να είμαι στο δικό μου συννεφάκι και να πέσω έτσι εύκολα από εκεί χτυπημένη βίαια από κάποια πραγματικότητα που δείχνω να αγνοώ με συνέπειες. ή και να μην καταφέρω να κοιτάξω ποτέ. ή και πως αυτές είναι οι δικές μου πλάγιες γραμμές που κατηγορώ κι όλας αυτόν τον τρόπο ενώ φαίνεται πως πάντα πλάγια σε κοιτώ και πάντα μέσα από εμένα. κι ίσως να ήθελες να μιλήσω για σένα ως τρίτος κάποια στιγμή κι αυτό να είναι κάτι που σε προβληματίζει. αυτά τα έχω σκεφτεί. και όντως είναι ένα ερώτημα και μια καλή παρατήρηση. γιατί δεν έχω φροντίσει να παρουσιάσω τέτοιο υλικό. σα να έχω μια εικόνα ήδη που την κρατώ μόνο για μένα και την εξετάζω και την ερευνώ και μιλώ μόνο για κάποια σημεία σε θέματα στάσης και έκφρασης. κι αυτό εσένα να σου δημιουργεί ένα κενό και μιαν ανησυχία πως δεν είμαι εδώ κι εντός τόπου και χρόνου. και πόσο κι εσένα σε τοποθετώ εκτός τόπου και χρόνου. κι είναι κάτι που όπως κι εσύ δεν σου είναι εύκολα να εκφράσεις κάποια πράγματα με λόγια κι έτσι κι εμένα αυτά. και πολλές φορές πάνω σε αυτά τα συγκεκριμένα πράγματα της ζωής της καθημερινότητας της στάσης της οπτικής και της εξέλιξης του βίου βαράω κάτι εντελώς ανάποδα και πιάνω το άλλο άκρο ενώ ούτε εμένα με εκφράζει και μου ταιριάζει αυτό που παρουσιάζω και είναι όντως σαν να παρουσιάζω μια δυσαρέσκεια και μια κριτική που δεν αφήνει περιθώρια ιδέας για συμπόρευση. με όλα αυτά που μας ξενίζουν τραγικά να μεγαλώνουν και να παραμένουν έτσι ανάμεσά μας. πτυχές μας που δεν συναντιόνται. όσο και να κοπανιέμαι για αυτό το θέλω να είμαι πάντα δίπλα σου. δεν σε παίρνω παντού μαζί μου. και δεν έρχομαι παντού μαζί σου. δεν με παίρνεις παντού μαζί σου και δεν έρχεσαι παντού μαζί μου. είναι αλήθεια και πως κάποια πράγματα δεν τα συμμερίζομαι και τα κάνω γαργάρα. πράγματα που μπορεί να είναι πολύ σημαντικά για εσένα. και τώρα πάλι έπρεπε να έχω μετακινηθεί και να πω πως είναι αλήθεια πως κάποια πράγματα μου δεν τα συμμερίζεσαι και μπορεί να τα κάνεις γαργάρα πράγματα πολύ σημαντικά για εμένα κι ίσως είναι τα περισσότερα ποσοτικά τουλάχιστον μιλώντας. κι άρα το κοινό μέλλον που μας περιμένει από αυτή την οπτική να είναι από δυσφορία έως φρίκη κενά μοναξιά και πολύ περιορισμένο. άλλωστε μας τα είπαν και τα άστρα αυτά δεν τα λέω τώρα μόνο εγώ. κι εσύ τα λες και τα πράττεις και τα πράττουμε στηρίζοντας τις προσωπικότητες και τις επιλογές μας. κι ας είναι όλα αυτά μικρά μπροστά στον έρωτα. κι όλος ο κόπος για μια ατέλειωτη νύχτα. περιέργως ατέλειωτη κι απέθαντη όσο κι αν την ξεζουμίζουμε και την στύβουμε από την μεριά του ο καθένας να τελειώσει να ησυχάσουμε. κι αυτό πιθανότατα συμβαίνει από ειδωλισμό ξέρω 'γω κι αντανάκλαση και βλέπω να μας πηγαίνει μέχρι τον τάφο. όσο γδάρσιμο και ξετομάριασμα και τσαλάκωμα και τεμάχισμα κι αν έχουμε κάνει. στέκεται όρθιο ολόκληρο πραγματικό κι αυθεντικό κι ολοζώντανο. και δεν ξέρω αν έχει σημασία να σου κάνω κριτική κάτι για τους δρόμους σου και τους τρόπους σου και την καθημερινότητά σου κι εσύ για τα δικά μου. μόνο να έρθουμε κοντά θέλω να τελειώνουμε μέχρι να τελειώσει όσο καιρό χρειαστεί. και για μένα μοιάζει απίθανο να υπάρχει κάτι οτιδήποτε που μπορεί να περάσει μέσα μου να κάνει όλη την διαδρομή και να φτάσει στον πυρήνα μου αλλάζοντάς μου την βάση που λέει πως είσαι ότι πιο θαυμάσιο και γοητευτικό με έχει τρελάνει και ξετρελάνει από το ανθρώπινο είδος.          

         .. είμαι παρλαπίπας ρε baby΄? να μιλάω λιγότερο; τρώω άδικα τον χρόνο; ενώ λέω μόνο αυτά που μπορούν να ειπωθούν και με πνίγουν/  την έχω πατήσει γιατί .. οι άντρες δεν μιλούν πολύ .. και να κάνω ότι θέλω κι έτσι / κάνεις δουλειές ; να κάτσω να σκεφτώ πρακτικά γιατί έφτασα στο έλεος. Εντάξει.