Σήμερα ήταν πολύ ωραία στο γιατρό! Ήταν κάπως διαφορετικά βάλαμε λαικά κι ακούσαμε διαβάσαμε διάφανο... Κυρίως όταν μιλήσαμε για αυτό που ονομάζω πόνο άπονο. Με βοήθησε κι έδωσα έναν ορισμό για αυτό κι είδα ακριβώς τί είναι. Βούρκωσα και μόλις βγήκα με πήραν τα ζουμιά. Κι ύστερα οδηγούσα κι έκλαιγα σα τα μωρά από αυτόν τον πόνο τον άπονο. Κι είχε πολύ πλάκα γιατί βγάζει ένα κλάμα πολύ αστείο. Ακριβώς σαν τα μωρά που τους παίρνεις αυτό που παίζουν ξέρεις που κλαίνε και τα δάκρια είναι το λιγότερο και περισσότερο είναι γκριμάτσα και γκαρίλα. Και καταλαβαίνεις πως δεν είναι από πόνο πόνο αλλά από κάτι που τα πείραξε κάτι που τους την έχει σπάσει τελείως. Και θολώνει το βλέμμα από ένα μεγάλο ένα τεράστιο δάκρυ και ρίχνουν την μούρη και γκαρίζουν με όλη τους τη δύναμη. Και έκλαιγα και γκάριζα και σκεφτόμουν τα μούτρα από τα μωρά και σταματούσα και γελούσα και ξανάρχιζα και σταμάταγα και στα φανάρια την γκαρίλα λίγο μη ξεφτιλιστώ. Είχε πολύ φάση. Με πήγε έτσι καμιά σαρανταριά χιλιόμετρα και μόλις έστριψα στην Αλλαγή σταθεροποιήθηκα στο γέλιο για λίγο και ηρέμισα εντελώς μετά. Τί χαζή που είμαι που δεν ήθελα να πάω. Στον γιατρό μου ρε! Τον σούπερ γιατράρα μου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή