Μια μεγάλη ερώτηση

 

Μια μεγάλη ερώτηση είναι το πότε κάτι πρέπει να το παίρνουμε προσωπικά. Συμβαίνουν πράγματα με ανθρώπους που μπορεί να είναι ολοφάνερο πως μας απευθύνονται και μάλιστα να έχουν ξεκάθαρα επιπτώσεις αποτελέσματα και συνέπειες πάνω μας. Όμως πότε κάτι πρέπει να το πάρουμε προσωπικά;

Η απάντηση είναι ποτέ. Όπως και η απάντηση είναι πάντα. Κι αυτό προκύπτει όχι από κάποια ανθρωπιστική και ψυχολογική γνώση. Έρχεται από την πείρα του κλαδέματος της καλλιέργειας του Ιερού δέντρου τις Ελιάς. Αναμφισβήτητα είναι σοφή δασκάλα. 

Λοιπόν υπάρχει ένας κανόνας που λέει πως όταν έχεις ερώτηση για κάτι αν πρέπει να αφαιρεθεί ή να μείνει ο κανόνας αυτός λέει πως το αφαιρείς. Δηλαδή κατέχοντας με βεβαιότητα τη γνώση για το τί αρέσει στο δέντρο ώστε να νιώσει δυνατό για να καρπίσει, για το τι πρέπει να αφαιρεθεί και τι πρέπει να μείνει οτιδήποτε σε φέρνει στο σημείο τις αμφιβολίας χρακ το κόβεις. Ότι σου δημιουργεί αμφιβολία κόβεται. Κι αυτό διότι έχεις να κάνεις με το πιο γενναιόδωρο και ισορροπημένο δέντρο που υπάρχει κι αμέσως θα δώσει σε όλο το δέντρο ζυγισμένη την δύναμη που θα έδινε σε εκείνο το σημείο που αφαιρέθηκε και μάλιστα θα σου αποκαλύψει τα σημεία που νιώθει το ίδιο πως πρέπει να τα ισορροπήσει αποκαλύπτοντας σου και τα λάθη σου έτσι. Διότι ουδείς άσφαλτος. Εντάξει.

Επομένως και στην ερώτηση αυτή απαντάμε, όλα ή τίποτα. 

Όταν τα παίρνεις όλα προσωπικά, κι έτσι όντως είναι, καλείσαι να φερθείς και να πράξεις σοφά και ισορροπημένα, όπως η Ελιά. Αν δεν μπορείς όμως, αφού δεν έχεις την αίσθηση της ισορροπίας, καλύτερα να μην παίρνεις τίποτε προσωπικά, μέχρι να την αποκτήσεις. Διότι προέχει η αίσθηση της ισορροπίας σου πριν την όποια αλληλεπίδραση.  Η γνώμη μου αυτή είναι.