περί γλίτσας

 Γλίτσα λέω αυτά τα "μωρό μου" τα σάλια τα χαριεντίσματα τα ενδεχόμενα τα ανοιχτά ένα γύρω με παρτολιές μη και πάει το βράδυ χαμένο. Εγώ δεν ήμουν ποτέ τέτοιος άνθρωπος. Ούτε κι εσύ είσαι. Κι έχουμε στο βιογραφικό μας πολύ αυστηρές επιλογές γενικώς. Εντάξει έχω διαγράψει και κάτι ξέφρενες πορείες τις οποίες τις έχω διαγράψει και τις διέγραψα διότι ήταν διαγραφές από διαγραφές και μάταια πράγματα γλίτσας. Ειδικά για μένα. Που έχω θέματα οικειότητας και πραγματικά για να δει κάποιος κάτι από το τί είμαι χρειάζεται χρόνος επανάληψη και κάποιες ειδικές ας το πούμε συνθήκες για να προοδεύσω και να δώσω κάποια στιγμή ένα αποτέλεσμα ικανοποιητικό για τα δικά μου κριτήρια. Και δεν νιώθω πως μου λείπουν εμπειρίες. Νιώθω πως μου λείπει ένας άνθρωπος που θα με βοηθήσει να εξελίξω κάποια πράγματα τα οποία έχω ήδη επιλέξει κι ασχοληθεί με αυτά και βρίσκομαι σε κάποιο επίπεδο. Πράγματα εξεζητημένα που είναι απίθανο να συναντήσει κανείς έτσι με το καλημέρα. Ακόμη και με το καλησπέρα και μπορεί και με το καληνύχτα. Και με σώζει λίγο ότι πιστεύω στην μετεμψύχωση. Κι αν έλεγα πως το φλερτ είναι υγεία έχω αλλάξει γνώμη γιατί αρρωσταίνω με εσένα όταν σε φλερτάρουν. Και τώρα πονάω το ίδιο όταν μου συμβαίνει κι εμένα. Και πονάω που αγαπάω μερικούς ανθρώπους και συμβαίνει να αφήνουμε γλίτσες. Καμιά φορά μου μαλακώνουν τα νεύρα αυτές οι γλίτσες και την τρέλα αυτή που έχω παντρευτεί τον αέρα. Κι άλλες απλά για να γίνομαι χάλια και να πονάω δημιουργικά. Και για έρευνα από έλλειψη των άλλων πεδίων. Τελειωμένη έρευνα. Και τελειωμένη θεματική. Στείρα πράγματα. Ούτε η ξεφτίλα με τραβάει ούτε η ακύρωση ούτε η επικύρωση. Και ο μαζοχισμός μου έχει βλέπω κατά πολύ γιατρευτεί. Τώρα είναι κάποιοι άνθρωποι αγαπημένοι μου στη ζωή μου που τους κρατώ σε απόσταση κι ακόμη παράγουμε γλίτσα συχνά πυκνά πιο αραιά τώρα πιο αραιά μα με πονάνε πάρα πολύ πάρα πολύ. Κι άλλοι πάρα πολλοί που έχουμε κόψει. Μιλάω για μια απλή γελοία γλίτσα αυτό το φλερτ που λέγαμε πως είναι υγεία κι όχι κάτι παραπάνω. Είναι κάποιοι άνθρωποι που δηλώνουν καψούρια κι εγώ δεν χαριεντίζομαι απλά στέκομαι με αγάπη ΜΑ είναι κάτι που με αρρωσταίνει αν το βλέπω να συμβαίνει σε εσένα. Και όσο σε έχω μέσα μου με αρρωσταίνει το ίδιο που συμβαίνει σε εμένα.   Νιώθω αυτό το πόνος άπονος την απώλεια χάνω τον κόσμο μου. Πονάει πονάει πάρα πολύ με γεωμετρική πρόοδο. Έχει φύγει από την λογική και είναι πέρα από οποιαδήποτε συνθήκη κατάσταση τόπο χρόνο κτλ. Αυτό ξεκίνησε να μου συμβαίνει μετά την συστημική και έχω κλειστεί σε μοναστήρι. Τώρα είναι αλήθεια πως αγαπώ κανα πεντάρι ανθρώπους τρις πιο στενά που δηλώνουν καψούρια μου και με γλιτσιάζουνε κάπως με τους οποίους δυσκολεύομαι πολύ να χάσω επαφή ενώ κι αφού ξέρω πως είναι και τί και πως. 

                      Η γλίτσα βέβαια είναι ένα σύμπτωμα. Είναι ένας τρόπος όπου εκφράζεται κάτι. Και μάλιστα αρκετά "κάθαρος" και "τίμιος" θα μπορούσα να πω ίσως και προτιμότερος, ναι, από τις μεταλλάξεις του. Εντάξει. ΝΑ ΤΑ ΛΕΜΕ ΚΙ ΑΥΤΑ