Μυρίζει γκαζόφρενα

 

Προσπαθώ να αδειάσω το μυαλό μου. Δεν μπορώ να εφαρμόσω την συμβουλή του γιατρού να επιλέξω δλδ κάτι από όλα αυτά που σκέφτομαι το πιο ωραίο και βάσιμο και να το κλειδώνω για να μη σχίζομαι. Νιώθω πως δεν το έχω βρει και δεν είναι κανένα από αυτά που σκέφτομαι. Είναι επίπονη δύσκολη και εξαντλητική διαδικασία και δεν πρέπει να μένω πολύ ώρα εκεί.  Ωραίο το άγνωστο δε λέω αλλά πρέπει να έχεις κι άδειο μυαλό για να το ευχαριστηθείς κάπως. Είμαι σε σύγχυση. Μια σύγχυση που θα μπορούσε να με καραφλιάσει μα ευτυχώς έμαθα να σταματώ και να μην τρέχω και τίποτε να μη με τρέχει. Άγνωστο πρέπει να πω και δεν ξέρω. Το πιο βάσιμο που έχω να πω είναι πως έχω τουλάχιστον ένα "ελάττωμα" το οποίο δεν θα συγχωρούσες ακόμη κι αν διάλεγα την υπόθεση που μ΄ αρέσει. Το οποίο έχω δουλέψει πάρα πολύ. Μέσα από τη διαδρομή από τα πολλά στο ΕΝ από το ΕΝ στο ΠΑΝ ως το κάλλος. Το στάδιο από το ΕΝ στο ΠΑΝ παρουσίαζε συνεχή παλινδρόμηση κι από το ΕΝ ακόμη πιο πίσω στα πολλά. Και βλέπεις πως το ΕΝ καμία σχέση με κάλλος δεν έχει. Τώρα να είμαι στο κάλλος και να περιμένω κανέναν νόημα δεν έχει. Αφού αν μιλάμε για σχέση καλείσαι να τα περάσεις τα στάδια μαζί με τον άλλον εκτός αν το πας να βρεις συμπόνια κάπου κι εμένα δεν με ενδιαφέρει να μοιραστώ τον περί έρωτος πόνο μου και να μην είμαι σε ένα κοινό κάλλος με τον άλλο. Κι ούτε στο ΠΑΝ βρίσκομαι. Βρίσκομαι στο στάδιο από το ΠΑΝ στο κάλλος. Μα εσύ δεν θες να είσαι δίπλα μου σε αυτή την διαδρομή και πως θες, αν θες, να συναντηθούμε στο κάλλος. Ποιες πιθανότητες έχει κάτι τέτοιο να πετύχει όταν στην διαδρομή αυτή μου παρουσιάζεσαι μια φίλος μια εχθρός. Κι αν πούμε πως συναντηθήκαμε ιδεατά στο ΠΑΝ και πάλι σε μια παλινδρόμηση από το ΠΑΝ στο κάλλος και πίσω. Πως το ιδεατά να γίνει πραγματικά στην μισή διαδρομή ή και σε κάποιο της σημείο. Εσύ στην καλύτερη θες να φτάσεις στο κάλλος και τα άλλα να τα έχεις περάσει ανέγγιχτα και ιδεατά; Ε ανέγγιχτα και ιδεατά θα είναι και στο κάλλος. Κι έτσι ιδεατά έχουμε φτάσει και στο κάλλος και είμαστε μια τελειωμένη υπόθεση. Ο καθένας μόνος του. Και λυπάμαι. Πιο πολύ για τον τόσο αγώνα δλδ που είμαι σίγουρη πως με τόση προετοιμασία θα μας έφταναν λίγες ώρες μόνο να περάσουμε οι δυο μας όλα τα στάδια πραγματικά. Την "απόσταση" όμως δεν την διάλεξα εγώ αλλά εσύ. Η αδιάνυτη απόσταση είναι δικιά σου απόφαση. Κι εγώ έτσι δεν έχω άλλη επιλογή παρά να σχιστώ πάλι το λιγότερο στη μέση. Σε έναν κόσμο πνευματικό που δεν υπάρχουν "αποστάσεις" και στον πραγματικό και υλικό που υπάρχουν. Διότι πρέπει να ζήσουμε, αν το θυμάσαι. Με πόνο πόνο ή με πόνο άπονο όπως και να έχει πρέπει να ζούμε.