οι τρόποι μας ως κάτι σαν εργασίες παρασκηνίου

 

Κάποια στιγμή στη ζωή μου είδα ένα τρελό φως. Κατάλαβα πως όπως φερόμαστε στους άλλους φερόμαστε και στον εαυτό μας. Αυτό ήταν μια αποκάλυψη για εμένα διότι είναι κάτι που πολύ δύσκολα μπορεί να το δεις. Έτσι άρχισα να παρατηρώ πως φέρομαι στους εχθρούς μου πως στους φίλους πως στους άγνωστους και στους γνωστούς. Κι άρχισα να χαρτογραφώ κάπως το μέσα μου γιατί όλα αυτά τα έχουμε και μέσα μας. Και όλοι περνάμε συνειδητά ή ασυνείδητα πολύ χρόνο με τον εαυτό μας μάλλον όλον τον χρόνο. Κι αν και την περισσότερη ώρα μπορεί να τον αντιμετωπίζουμε σαν έναν άγνωστο ή σαν έναν απλό γνωστό κάνοντας τα καθημερινά μας πράγματα και όταν καλούμαστε να κάνουμε πράγματα για μας τον κοιτάμε πότε ένα μέρος φιλικά ένα μέρος εχθρικά κάποιες πτυχές σαν άγνωστο ή σαν απλό γνωστό. Κι έχει σημασία να ξέρουμε κάπως πως απευθύνεται εννοώ στους τόπους του μέσα μας κάθε τί που κάνουμε κάθε φορά. Έτσι όταν συναντώ συμπεριφορές λέω εντάξει σε εμένα συνέβη να συμπεριφερθεί ο άλλος έτσι αυτή την στιγμή μα ο ίδιος το τρώει συνέχεια αυτόν του τον τρόπο. Και σπάνια βρίσκω κάτι που να μ' αρέσει και θέλω να συναναστραφώ περισσότερο. Και συνήθως βλέπω πράγματα που λέω έ τον κακομοίρη τί τρόπους κουβαλάει. Κι είναι ευχάριστο που εγώ το έφαγα μόνο εκείνη τη στιγμή ή το διάστημα τέλος πάντων ότι ζημιά κι αν μου έκανε θα γυρίσω σπίτι μου και στα ήσυχα μέρη μου και θα έχω να απολαμβάνω μια συμπεριφορά για μένα καλύτερη από εμένα για μένα και τους εχθρούς και τους αγαπημένους μου. Είναι δηλαδή σαν κάθε φορά να έχει πράγματι αποδοθεί αυτόματα με αυτόν τον τρόπο η δικαιοσύνη. Όπως συμπεριφέρεσαι στους άλλους έτσι συμπεριφέρεσαι και στον εαυτό σου. Οι τρόποι σου είναι οι ίδιοι. Ακόμη κι αν αγνοείς κι αποφεύγεις ας πούμε το κομμάτι του εχθρού εαυτού σου πάντα έρχεται και σε βρίσκει. Είναι νομοτέλεια. Κι ο καλός σου εαυτός το ίδιο κι αν τον αγνοείς κι αυτόν γιατί μπορεί να σου φαίνεται κάπως και να μην τον πιστεύεις ή να τον θεωρείς χαζό θύμα κτλ και να προτιμάς τον δημοσιοσχετίστα ξέρω 'γω τον "δυνατό" τον γαμάουα και δεν ξέρω 'γω ποιον. Το πως αντιμετωπίζεις την ιστορία σου τα βάθη σου τις επιθυμίες σου τις αδυναμίες σου. Όπως πχ τους αδύναμους γύρω σου, αυτούς που σε επιθυμούν, τους ανθρώπους της ιστορίας σου κτλ. Γνωρίζοντας και την δική σου πρόθεση, πχ αν είναι καλή, στο πως σου φέρθηκε μπορείς να καταλάβεις πως φέρεται κι αυτός στον πχ καλό εαυτό του. Σε πιο βάθος και σε ποια επιφάνεια κινούνται οι προτιμήσεις του και ποιο είναι το πεδίο που προτιμά να κινείται. Τί παρακάμπτει τί έχει αφήσει να ερημώσει μέσα του κτλ. Κι αυτή είναι μια διαδικασία αυτογνωσίας που χρειάζεται να παρατηρείς τους άλλους πως φέρονται στους άλλους. Και να παρατηρείς και εσένα πως φέρεσαι στους άλλους για να ανακαλύψεις τελικά πως φέρεσαι εσύ σε εσένα για να εργαστείς βελτιωτικά μέσα σου. Είναι το γνωστό που λέει πως αν δεν το έχεις μέσα σου δεν μπορείς να το δεις και στους άλλους αλλά λίγο πιο εξελιγμένο εφόσον σε ενδιαφέρει να μάθεις δεν στέκεσαι μόνο στην ιδίαν εμπειρία.  Σίγουρα η παρατήρηση όταν συναντά άγνωστα πράγματα χρειάζεται μια μίνιμουμ  διαδικασία παραβολής και μεταφοράς ώστε να πλησιάσεις και να εμβαθύνεις στο άγνωστο που συναντάς και σε ενδιαφέρει κάπως να το κατανοήσεις. Δημιουργείς ή ανακαλείς εμπειρίες σε μια μίνιμουμ κλίμακα. Μάλιστα θα έλεγα επιστρέφοντας σε μια ηλικία νηπιακή και παιδική εκεί βρίσκεται πάρα πολύ υλικό για όλα  τα είδη των εγκλημάτων σε μια άλφα κλίμακα κι εφαρμογή. Κι εκεί η μνήμη μαζί και η μητρότητα ή η πατρότητα ως η συγχώρεση. Η κατανόηση. Οι τρόποι αντιμετώπισης και όλα.