χωρίς ελπίδα

 

Σκέφτομαι στην Αθήνα... Στο μυαλό μου είναι κάπως σαν να λέει άντε πάνε να βγάλεις την φυλακή σου δυο χρόνια θα αντέξεις. Με ταινίες να βλέπω τρεις τέσσερεις ταινίες την ημέρα που έχω 20 χρόνια να δω ταινίες και μου λείπουν γνώσεις στον κινηματογράφο. Και να παίρνω τον ηλεκτρικό να φτάνω κάτω στο ΣΕΦ να βγαίνω στην θάλασσα για την θεραπεία μου που μου χρειάζεται καθαρός ορίζοντας να κοιτάω για να καθαρίζω το μυαλό μου κάθε μέρα κάποιες ώρες. Και που θα βρίσκω και μουσικούς να παίζω που με κάνει παιδί και χαίρομαι απίστευτα όταν συντονίζεται. Σίγουρα μπορώ να αντέξω δυο χρόνια έτσι. Και με μελέτες και να τραινάρω κάποιες σημαντικές μου έρευνες που με χρειάζονται στο ελαιόδασος και στην παρατήρηση του ουρανού και στην ησυχία. Κι όλα αυτά τα σκέφτομαι χωρίς καμιά ελπίδα με εσένα. Οι βόλτες στην Πατησίων μοιάζουν με αγγαρεία έτσι. Στην ακρόπολη μ' αρέσει διότι μπορώ και κάνω αφαίρεση και μένει κάτι και μπορώ να πατήσω τη Γη εκεί ξυπόλητη σε ένα βράχο για την απαραίτητη γείωση μου και τον ζεστό καιρό θα βρέχω τα παπούτσια μου με νερά για αυτόν τον λόγο που μου χρειάζεται η αποφόρτιση αλλά κάτω στα τσιμέντα είναι βρώμικα για να ξυποληθώ όποτε νιώθω έτσι. Όμως δυο χρόνια σκέφτομαι θα τα βγάλω. Θα πηγαίνω σε εκθέσεις. Θα πηγαίνω σε διαλέξεις στο αμφιθέατρο της ΑΣΚΤ. Θα πηγαίνω να ακούω τον Πάνου στις λαϊκές. Θα πηγαίνω στον Ντίντι και τον Τζίμη στον Ορίζοντα. Θα πάω Θέατρα. Δραστηριότητες ψαγμένες με τα παιδιά. Τα παιδιά θα με βγάζουν έξω και θα κοινωνικοποιούμαι στα συνηθισμένα σε "καινούριο" περιβάλλον που όσο χάλια και να είναι για λίγους μήνες θα μας κρατήσει ένα ενδιαφέρον. Θα κουράζομαι βέβαια εκεί πολύ παραπάνω στην επιτήρηση της μικρής μέσα σε τόσο κόσμο και αμάξια και κατασκευές και κτήρια. Αλλά υπάρχουν τρόποι και γκάτζετ να με βοηθήσουν, θα τους πάρω αναγκαστικά κινητά. Και που είναι δύσκολο να βρεις μια ήσυχη γωνία στην βόλτα σου εκεί και που πρέπει να έχεις μαζεμένη ακτίνα και διάμετρο και που η θεραπεία της φύσης και του ουρανού θα είναι ώρες μακριά. Όπως και τώρα η θεραπεία του έρωτά μου είναι ώρες μακριά. Κι όλα αυτά τα σκέφτομαι χωρίς ελπίδα. Πως δυο χρόνια θα αντέξω. Κι αν θέλουν τα παιδιά να κάτσουν κι άλλο ίσως βρω ένα μόντους με υποκατάστατα και δεν ξέρω εγώ τί για να μην τρελαθώ χωρίς καθαρό ορίζοντα και ουρανό και καθαρή αύρα γύρω γύρω. Με τόσους μαλάκες τόσο κοντά σε συνεχή ενεργειακή άμυνα κλεισμένη για να μην σκοντάφτω συνεχώς σε "πράγματα" που μου είναι αδύνατο να προσπερνάω χωρίς συναισθήματα και με κίνδυνο να πάθω την αγγήλωση που λυπάμαι στους άλλους και με γεμίζει θλίψη και θα χρειάζομαι έτσι ακόμη πιο πολύ την θεραπεία της φύσης που είναι Χαρά Θεού.  Ίσως χρειαστεί να αγοράσω ένα χρυσόψαρο να κοιτώ τις ώρες αυτές που θα έχω τόσο ανάγκη για κάτι καθαρό και αγνό να με βοηθάει.