μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής
*
ΤΗ ΝΥΧΤΑ Η ΠΟΡΤΟΚΑΛΙΑ ΣΟΥ ΚΟΜΗ ΕΦΩΤΙΖΕ
Τη νύχτα η πορτοκαλιά σου κόμη εφώτιζε
τον γέρικο πύργο τ' ουρανού
ψηλά ίσαμε γύρω απ' τον πλανήτη Κρόνο
με ρούμι οι άγγελοι μεθυσμένοι
στέγνωναν εκεί τα μάλλινα φτερά τους
που 'χανε μουλιάσει μες στην πρώιμη δροσιά
κι όμως μιαν εσπέρα η διαύγεια μαράθηκε
η ξανθοκόκκινη και ηλεκτρική κοτσίδα σου
σαν μετεωρίτης εξαχνώθηκε
μες στο πορσελάνινο κεφάλι σου
ενώ κάτι κάτω από τα ωχρά σου στήθη
ένα κομμάτι μολύβι είχε τινάξει
την καρδιά σου
*
ΟΙ ΕΡΑΣΤΕΣ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ
Πόσοι και πόσοι στις νυχτερινές κάμαρες μέσα
δεν ξεστρώνουν με τα εύθραυστα χέρια τους
τα μολυβένια σεντόνια
Τυφλό το μάτι του εκκρεμούς
η μοναξιά
κρέμεται από το σπανιολέτο
και το παντζούρι
χτυπάει σάμπως λαβωμένου άγγελου φτερούγα
Όσοι δεν κοιμούνται περιμένουν
περιμένουν τον άνεμο
του κόσμου το τέλος περιμένουν
Αχ να και η αυγή με χρώματα σμέουρου:
τη στυφή ξαναπαίρνει η ζωή γεύση του αίματος
*
ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΣΤΗ ΝΥΧΤΑ
Τελευταίο βλέμμα
εκκολαπτήριο πάνω από την πόλη
τόσο μακριά και τόσο κοντά
είσαι άραγες εσύ το άστρο το μεγαλύτερο
ή η κάμαρα η πιο μικρή
που μένει ξάγρυπνη στη γη;
Είσαι κόσμος πύρινος
στα εξεγερμένα ποτάμια
στα όρη τα φλεγόμενα
από τις απαρχές των αιώνων;
Είσαι η στενή σοφίτα
όπου η μοναδική της λάμπα φέγγει
την ωχρή κεφαλή που έχει σκύψει
φοβισμένη πάνω απ' τη λευκή σελίδα;
Άστρο συμπάντειο
που μίκρυνες κι έγινες ανθρώπειο
ο διαβάτης που περνά σε χαιρετάει.
*
Ο ΚΑΛΛΙΕΡΓΗΤΗΣ
Εφύτεψα κομήτες
και των άστρων έσπειρα τον σπόρο
στους παρθένους αγρούς
Με αερόλιθους έχτισα το σπίτι μου
και είδα απ' τον φεγγίτη μου
τον κόσμο να γυρνάει γύρω μου
Ήπια το τονωτικό κρασί της μεσημβρίας
και στης σημύδας τα κλαδιά έψησα
τους υπέροχους κορυδαλλούς της
καρυκευμένους με καρδούλες μπουμπουκιών
Τα λιβάδια ξερνάνε την ψυχή
οι λιποθυμισμένες παπαρούνες σκορπάνε το αίμα τους
φυλλορροεί το ρόδο των ανέμων
και οι κόκκινες πέστροφες αυτοκτονούν όντας αιχμάλωτες
Από παλιά περίμενα την πιο μεγάλη μέρα
όπου των αστεριών ο θερισμός
θα μ' έφερνε θεός να γίνω
Ήδη όμως σκληραίνουν τα χέρια μου
αδειάζουν τα μάτια μου
σαπίζουν τα δόντια μου
και η γη τη σκόνη της αλέθοντας γυρίζει πάντα.
"Είσαι άπιαστη
ΑπάντησηΔιαγραφήΣαν ένα ρυάκι
Στις τούφες του δυόσμου!…
Τ’ αστέρια ανάβουν όταν με κοιτάς.
Μου ανήκεις
Όπως το μάτι ανήκει στο πρόσωπο…
Αλλά μου ξεφεύγεις, φεύγεις
Σαν ήχος του μαντολίνου μου
Άπιαστη
Ώ, έρωτά μου, ώ ζωή μου."
"Εγώ ήμουν εκείνος που ρωτούσε κι εσύ η μάγισσα
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο τρίστρατο του χρόνου
Σου πρόσφερα θυσία το ζώο των ονείρων μου
Κι εσύ μου ′δωσες πίσω τον καπνό της μνήμης
Στο μέτωπό σου είχες ψηλά ελάφι χαραγμένο
Κι από τις χλοερές χαράδρες σου έφτανε ως τ΄αυτιά μου
Τραγούδι ως τότε ανήκουστο
Γιατί κατρακυλούσα στην χοάνη των ηφαιστείων σου;
Έχω ξεχάσει από καιρό τι διεκδικούσα:
Γνώση ή έρωτα"
"Πέρασα μπροστά από τόσες πόρτες
ΑπάντησηΔιαγραφήμέσα στο διάδρομο των χαμένων φόβων και των φυλακισμένων ονείρων
άκουσα πίσω απ' τις πόρτες δέντρα που τα βασάνιζαν
και ποταμούς που προσπαθούσαν να τους δαμάσουν
Πέρασα μπροστά απ' τη χρυσή πόρτα της γνώσης
μπροστά από πόρτες που έκαιγαν και δεν ανοίγαν
μπροστά από πόρτες που κουράστηκαν να μένουν πολύ καιρό κλειστές
κι από άλλες σαν καθρέφτες απ' όπου περνούσαν μόνο οι άγγελοι
Υπάρχει όμως μια πόρτα απλή, δίχως σύρτη ούτε μάνταλο
στο βάθος του διαδρόμου, απέναντι απ' το ρολόι
η πόρτα που οδηγεί πέρα από σένα-
κανένας δεν τη σπρώχνει ποτέ."
Ο Ιβάν Γκολ μας λέει: "...Έτσι, η εικόνα κατέστη το πλέον εκτιμητέο γνώρισμα της νεωτερικής ποίησης. Μέχρι την αρχή του εικοστού αιώνα, το αυτί ήταν εκείνο που καθόριζε την ποιότητα μίας ποίησης: ο ρυθμός, η ηχηρότητα, η προσωδία, η παρήχηση, η ομοιοκαταληξία: τα πάντα για χάρη του αυτιού. Κατά την τελευταία εικοσαετία, το μάτι έχει πάρει την εκδίκησή του. Είναι ο αιώνας του κινηματογράφου. Ολοένα και περισσότερο επικοινωνούμε μέσω οπτικών σημείων. Σήμερα, είναι η ταχύτητα, εκείνη η οποία δημιουργεί την ποιότητα." ...παρατήριση εύστοχη. Όμως κάνοντάς την επανάστασή της η εικόνα σήμερα καλείται θεωρώ να ισορροπίσει με τον ήχο και να ωριμάσει πέρα από αυτή την κατα κάποιον τρόπο αντιδραστικότητα στο προηγούμενο κατεστημένο. Να επανέλθει αυτή η αρμονία ίσως πιο ελέυθερα και σε ρυθμούς που να βρίσκουν την βάση τους στην πραγματικότητα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΛέει: "Ο υπερρεαλισμός, η έκφραση της εποχής μας, αναλογίζεται τα συμπτώματα που την χαρακτηρίζουν: είναι άμεσος, έντονος, και απορρίπτει τις τέχνες οι οποίες στηρίζονται σε αφηρημένες εντυπώσεις από δεύτερο χέρι: την λογική, την αισθητική, τα γραμματικά φαινόμενα, το λογοπαίγνιο."
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπως και λέει: "Η πραγματικότητα είναι η βάση ολόκληρης της μεγάλης τέχνης. Δίχως αυτήν δεν υπάρχει ζωή, δεν υπάρχει ουσία. Η πραγματικότητα είναι το έδαφος κάτω από τα πόδια μας και ο ουρανός πάνω από το κεφάλι μας."
ΑπάντησηΔιαγραφή"Οτιδήποτε δημιουργεί ο καλλιτέχνης έχει το σημείο εκκίνησής του μέσα στην φύση. Στο ξεκίνημά τους, οι κυβιστές το γνώριζαν καλά: ταπεινοί όσο και οι αγνότεροι πρωτόγονοι, υποκλίνονταν βαθιά μπροστά στο απλούστερο, στο ευτελέστερο, και έφτασαν να κολλήσουν επάνω στον πίνακα ένα κομμάτι ζωγραφισμένου χαρτιού, στην απόλυτη πραγματικότητά του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτή η αντιμετάθεση της πραγματικότητας σε ένα υψηλότερο (καλλιτεχνικό) πεδίο συνιστά τον Υπερρεαλισμό."
Τα ποιήματα που έβαλα εδώ στα σχόλεια δεν ξέρω τίνος είναι οι μεταφράσεις. Και γι' αυτό δεν αναφέρω. Συγνώμη
ΑπάντησηΔιαγραφή