Με πήρε η αδερφή μου ότι δεν θα τις μαζέψει και να μαζέψω ότι θέλω στις ελιές. Αλλά η διάθεσή της είναι να το ξεφορτωθεί γιατί δεν έχει τρόπο πια να το καλλιεργήσει. Με ρώταγε για τον πατέρα αν έχει θυμώσει και της είπα ότι έχει στεναχωρηθεί και προσπάθησα να της εξιγήσω λίγο τον τρόπο που λειτουργεί και σκέφτεται για να βοηθήσω και της είπα κι ότι κι αυτή θα μπορούσε να με βοηθήσει να καταλάβω κι εγώ την μητέρα. Ότι πιστεύω πως αν καταλάβουμε τον τρόπο τους θα καταλάβουμε πολλά και για μας και ότι πιστεύω πως είναι σίγουρο πως ποτέ δεν θέλαν το κακό μας κτλ και είναι προϋπόθεση να κατανοήσουμε για να συγχωρέσουμε κτλ. Και της εξηγούσα όσο πιο απλά μπορώ τον τρόπο που πιστεύω και που κατανοώ πως μπορούμε να καταλαβαίνουμε εμάς τους άλλους το συνειδητό το ασυνείδητο και τους καθρέφτες. Και μου έλεγε πως μιλάω πολύ γενικά και δυσνόητα. Κάπου παραδέχτηκε ότι δεν έχει φτάσει σε προσέγγιση συγχώρεσης για τον πατέρα αλλά δεν πιστεύει ότι της χρειάζεται να ξέρει από που εκινούνται οι συμπεριφορές και αρκεί να τις βλέπουμε σε εμάς για να αγαπήσουμε και να διορθώσουμε ότι μπορούμε. Και μιλήσαμε σχετικά καλά ανοιχτά και με ενδιαφέρον. Αν και με ιδεολογικά χάσματα γιατί έχουμε πυρινικές διαφορές θεολογικού και κοσμογωνικού κοσμογονικού κοσμολογικού χαρακτήρα, τρόπου προσέγγισης της ζωής δηλαδή και της λειτουργείας της. Η μεγάλη διαφορά ήταν πως αυτή έγερνε προς το τάμπουλα ράσα κι εγώ προς τα άστρα. Ότι υπάρχει πίστα συγκεκριμένη εκεί που παίζεται η ζωή κι έχουμε αποστολή και τέτοια και πως ηρεμούμε όταν ξέρουμε και ότι μπορούμε να ξέρουμε. Τα ίδια λέγαμε βασικά ένιωθα πως επικοινωνούσαμε αλλά παίζαμε κορώνα αυτή γράμματα εγώ ποιος θα κερδίσει πάλι. Το ευχάριστο είναι ότι μιλήσαμε πάντως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή