Από τότε που ασκήθηκα λίγο με το σκοτεινό μου παιδί η θλίψη μου φαίνεται αντιερωτική. Και ο θυμός το ίδιο. Όχι ότι μου ήτανε και ποτέ διεγερτικά αυτά. Περισσότερο τις ενοχές μου ενεργοποιούσαν και το καθήκον μου να ευχαριστήσω τον άλλον, το άτοπο αυτό της ευθύνης μου δηλαδή για την ευτυχία του. Κάτι δηλαδή από την μάχη με το αίσθημα ανεπάρκειας για να νιώθω χρήσιμη και σπουδαία. Τώρα μου φαίνεται τελείως αντιερωτικό, με κάνει να λυπάμαι. Και νομίζω πως αυτό είναι μια πιο υγειής αντίδραση κι έχω χαρεί με αυτή την αλλαγή και τη συνειδητοποίηση. Νιώθω πιο ελαφριά και πιο κοντά στην αγάπη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή