Η αγάπη δεν πετιέται. Όπου και να την δώσεις μένει σε εσένα. Βέβαια υπάρχουν κι οι νόμοι της τριβής και της φθοράς . Υπάρχει και η μίξη ως αποτέλεσμα. Όμως όλα αυτά ξεκινάν να υπάρχουν από την ώρα που αρχίζει το ταξίδι της προς τον άλλον. Η πηγή της μπορεί να αναβλίζει καθαρη και μετά σε ότι ακουμπά να συμβαίνουν αυτά. Η πηγή τρέχει γιατί μέσα της φουσκώνουν νερά, δεν είναι ότι ξεκινάει να τρέχει για να μας ξεδιψάσει εμάς, τρέχει γιατί την γέμισαν τα χιόνια. Εγώ νιώθω μερικώς απελπισμένη αλλά πως δεν χάνω το κεντρικό νόημα. Άλλο που κέντρο μου είναι αυτό το μέρος γιατί κάποτε μετεβλήθει το εντός μου και πήρε αυτήν τη θέση. Ο καινούριος άνθρωπος κάπου πάντα συναντιέται με τον διαχρονικό. Και το ιστορικό και το κλασικό είναι κι αυτά πολύ δυνατές εκφάνσεις. Το καινούριο όμως που ξεπηδά μέσα από το διαχρονικό καθώς αποδεσμεύεται από το κλασικό και το ιστορικό είναι αυτό που με κρατάει στο νόημα κι αυτό που θέλω να με ενδιαφέρει για να συνεχίζω και να ελπίζω μέχρι εκεί που η ελπίδα βιώνεται και γίνεται ρήμα σε χρόνο ενεστώτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή