Καριέρα μπάτλερ σφουγγοκολάριου

 

Ο τσακωμός μου με τον Αντώνη σηματοδότησε και το τέλος της καριέρας μου ως μπάτλερ. Στο να κατανοήσω και να συμπονέσω τους ανθρώπους που όπως λέμε έχουν την ποιότητα του σταρ. Την θητεία μου στα λαμπερά κάτεργα. 

Θυμίζουν τους καλούς μαθητές που στις εξαιτάσεις κυκλώνουν με τα χέρια τους το γραπτό τους μήπως και κάποιος τους κλέψει καμιά λέξη. Και όταν τους μιλάς μοιάζει πάλι σα να σκήβουν έτσι προστατευτηκα πάνω από το δικό δικό τους γραπτό που δεν σε αφήνουν να το δεις αλλά και σα να ακούν και να προσθέτουν εκεί αυτά που μιλάτε. Και όταν τα διαβάζει ο δάσκαλος εκεί σε κοιτάν συνομωτικά με ένα ύφος σα να είναι μεγάλη σου τιμή και σαν πως πρέπει να νιώθεις υπόχρεος που σου έγινε τέτοια χάρη. Μου φαινόταν αστείο και το διασκέδαζα και με αγάπη προσπαθούσα να προστατεύσω το εύθραυστο αυτό. Μου φάνηκε πραγματικά πολύ εύθραυστο αυτό. Αυτό της "δικής του" ιδέας. Μια εύθραυστη Μαντόνα κι εγώ Ιωσήφ. Μ' άρεσε. Ο τρόπος να κρατάς την απόσταση και να μελετάς την παρουσίαση μόνο της δυνατής σου εικόνας. Το κατάλληλο στιλ για την αρένα. Το ύφος το αφυψηλού. Το τόσο εύθραυστο, πραγματικά τόσο εύθραυστο και λαμπερό. Μα λόγο του εύθραυστου αυτού είναι κι αδύνατο κανείς να το αγγίξει. Και το χειρότερο είναι πως όλη αυτή η λάμψη χαλάει τα μάτια. Και οι μικρές χαρές της ζωής μεταφέρονται ως μιζέρια στα μάτια που έμαθαν να κοιτάζουν μόνο τα λαμπερά. Οι μικρές χαρές οι καθημερινές έχουν εντελώς γκριζάρει και μαυρίσει. Το πρωτόκολλο είναι πολύ αυστηρό στενό και περιοριστικό, βαθιά υπερπροστατευτικό. Κι η σκέψη και το βλέμμα δεν μπορεί να χαλαρώσει ή να μεθύσει, είναι σα να προσέχει διαρκώς ένα εσωτερικό μωρό που παίζει σε μια εσωτερική πλατεία μήπως ξεφύγει η μπάλα στον δρόμο και τρέξει και βγει καταλάθος το μωρό στον δρόμο. Κι άλλα πολλά πολύ κουραστικά και υπερβολικά πράγματα. Ίντριγκες και δολοπλοκίες. Και ένα όνειρο για την απλότητα που κάθε λίγο όμως να βρωμάει και να απαξιώνεται. Καλοί τρόποι συνδιασμένοι με χολή. Κυνήγι ελαττωμάτων. 

Ω, εγώ τελικά δεν θα ήθελα με τίποτε να ήμουν ο βασιλιάς. Ούτε ο μπάτλερ και ο σφουγγοκολάριος του. "Φίλος" για λίγο πες ο φιλοξενούμενος στο παλάτι τους είναι ωραία αρεά και που για λίγο. Μια πηγούλα που ήπιαν λίγο νερό σε μια περιπέτεια που χαθήκαν στο δάσος. Ούτε τις ιδέες μου να μου κλέψουν γιατί βρίσκω μπελά που νομίζουν πως εγώ ήμουν αυτή που τους έκλεψε την στιγμή τους καθώς μπήκαν μέσα μου. Δεν βγάζεις άκρη. Θα την υπερασπιστούν για μόνο δικιά τους μέχρι θανάτου. Κι αυτό αποκαλήπτει μια τόσο λυπηρή μοναξιά ακόμη και στην συνουσία ήτε μιλάμε για σώματα ήτε για ψυχές. Πραγματική αδυναμία για δίκαιο και αναλογικό μοίρασμα. Και ναι, εν τέλη το καταλαβαίνω. Έχουν θυσιάσει την χαρά και την ευτυχία τους, ας πάρουν λοιπόν την ικανοποίηση πως είναι όλα δικά τους. 

Ευχαριστώ φίλε, μένω παντοτινά υπόχρεη που μου έκανες την τιμή να σε υπηρετήσω. Και που σε μια κρίση φιλανθρωπίας εμφανήστικε και κάπου το όνομά μου. Αλλά από την εκπαίδευση που αποκόμισα ξέρω πως αυτό έγινε μόνο για να μπορείς μου το χτυπήσεις και να το επικαλεστείς. Θα σε θυμάμαι βεβαίως ως πολύτιμο δάσκαλό μου.