Δεν είμαι άντρας νο2

 

Δεν είμαι άντρας. Είμαι μια δυνατή γυναίκα άλλά δεν είμαι άντρας ούτε αγόρι. Μπορώ να μεταφερθώ, να γίνω και παρομοίωση αλλά κάτι σε αυτό θα μου κλοτσάει το μυαλό και θα πετάει το σώμα μου στην απέξω. Κι εν τέλη θα με πληγώνει. Θα με αφήνει εκτός και χωρίς δυνατότητα. 

Μπορεί όλοι μέσα μας να έχουμε την γυναικεία και την αντρική πλευρά μας λίγο ή πολύ. Όμως απ' έξω μας έχουμε μια συγκεκριμένη φύση. Αυτό έχουμε βασικά να δώσουμε και αυτό είναι που κι ο άλλος θα πρέπει να ζητάει.

Δεν θα ένιωθα και πολύ καλά αν η γυναίκα που θέλω αναφερόταν συνέχεια στο ανδρόγυνο. Αν έβρισκε πάντα να δίνει αυτούς τους ρόλους. Υπάρχει μια σύγχιση σε αυτό που κι εγώ την έχω περάσει και ίσως και να επανέρχεται κάποιες στιγμές. Κι όντως μπορώ να χαλαρώσω και να αφήνω να βγαίνει η γυναικεία φύση μου ανεμπόδιστα μόνο όταν συνοδεύομαι από έναν "πραγματικό" άντρα. Γιατί νιώθω την αδυναμία του φύλου και την ανάγκη του για προστασία και πολύ δύσκολα χαλαρώνω για να αφεθώ στο φύλο αυτό. Έτσι έχω μάθει να συνοδεύω τον εαυτό μου και με την δύναμη των συμβόλων που είναι τα παντελόνια και ας πούμε και τα λοιπά αξεσουάρ και ο τρόπος συμπεριφοράς για να ανταπεξέλθω στην ζωή και τις απαιτήσεις της. Με όποια σχέση μπορεί να έχουν κι όλα αυτά με τα σεξουαλικά θέματα. 

Γενικά νιώθω καλά και μπορώ να καλύπτω εγώ και να προσφέρω στον εαυτό μου αυτά που θα μου πρόσφερε ένας άντρας στην καθημερινότητα. Μάλιστα νιώθω καλύτερα έτσι παρά να απαλαγώ από τον ρόλο του προστάτη μου και του προστάτη αυτών που αγαπώ και κρίνω πως χρειάζονται αυτού του είδους την προατασία. Κι έτσι σαν κάπως να έχω αναπτήξει περισότερο μέσα μου κάτι το ουδέτερο που θα μπορούσαμε να το πούμε ανδρόγυνο ως συμπεριφορά με ένα από τα δυο φύλα να κερδίζει έδαφος κάθε φορά αναλόγως τις περιστάσεις και τις ανάγκες. 

Έτσι βλέπω πως είναι αναπόφευχτές οι αναφορές στα φύλα και τις ισορροπείες τους. Όμως στα σεξουαλικά θέματα δεν είναι καθόλου το ίδιο και ο ομόφυλος έρωτας είναι πραγματικά πολύ διαφορετικός από τον ετερόφυλο και στον δικό μου τρόπο τουλάχιστον δεν υπάρχει πραγματική ανάγκη για ρόλους. Ακόμη κι όταν γίνεται γίνεται από γούστο και ποικηλία για ευχαρίστηση ή και για εγκεφαλική έκριξη και προφανώς και για λόγους ψυχολογικούς. Και σωματικούς, εντάξει. Ψυχολογικούς από την μια μεριά και σωματικούς από την άλλη, εντάξει. 

Όμως ο σκέτος ομόφυλος έρωτας στις γυναίκες είναι κάτι τελείως διαφορετικό και ή σ' αρέσει ή δε σ' αρέσει. Ή τον προτιμάς ή όχι. Και έχει τα δικά του κλειδιά και σημεία αναφοράς και είναι άδικο και λίγο να τα παρομοιάσεις. Κι αυτό είναι κάτι που με έχει προβληματίσει πολύ σε εσένα και μου έχει κόψει τα πόδια χιλιάδες φορές.