Δεν γινόταν. Πως μπορούσα να σου μιλήσω όπως μίλαγα στον καθένανε. Ψηλώνω τόσο που είναι αδύνατο να με στηρίξουν τα πόδια μου. Μετά η χούφτα μου έγινε τόση που μπορώ να μινάρω όή όλητην μεταξύ μας απόσταση. Στην πόρτα είναι αδύνατο να περάσει κανείς χωρίς να τον αγγίξει το ξωτικό που έχει στο ραβδί του την μεζούρα με όλες τις αμαρτίες σου και με ένα ράπισμα σε μικραίνει. Σε μικραίνει τόσο που η γάτα σου είναι βουνό, καμένο για ανεμογεννήτριες. Το αστικό τοπίο περιγράφει αυτό που είμαστε. Η νεκρή φύση αυτό που αντέχουμε να είμαστε. Δε θυμάμαι να πήγα ποτέ και σε καμιά γιορτή που να φτάσει να με λυτρώσει. Κι εσύ είσαι πάντα μαζί μου. Είμαστε κολλημένοι πλάτη με πλάτη. Θέλω να με κοιτάς μπρος στα μάτια να μου πεις αν θέλουμε γιατρό. Και τί γιατρό θέλουμε. Όχι ότι δεν ξέρω ..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή