Είμαι τόσο πεινασμένη κι ανήμπορη. Θα ήθελα να σε είχα στην αγκαλιά μου να στα πω γαλλικά, να σου πω τα πιο πρόστοιχα γλυκόλογα. Να τελειώνουμε μαζί, μόνο με φιλιά και χάδια. Να παραδοθούμε στον έρωτά μας, σε αυτό που μπορούμε να γίνουμε μαζί. Να μένει αυτό η μόνη μας αλήθεια και μνήμη. Η μόνη μας πραγματικότητα, η πιο δυνατή. 

Και τώρα ζω με αυτή την αλήθεια αλλά δεν είναι πραγματική. Είναι μια ψεύτικη αλήθεια που μόνο δάκρια μπορεί και μου δίνει από όλο το σώμα. Αφού υπάρχει και κυριαρχεί σαν μια άμυνα της μνήμης μου που με θλίβει γιατί είναι της φαντασίας μου και έτσι μου θυμίζει την αρρώστια. Και υποφέρω γιατί φαίνεται πως η μεγαλύτερη ευτυχία μου με άνθρωπο είναι απλά ένας μηχανισμός τραύματος εντελώς δικός μου και ντρέπομαι που φαίνεται πως χρησιμοποιώ την εικόνα σου χωρίς την συγκατάθεσή σου. Είναι φοβερό να μαλακίζομαι ή να μπαίνω στον κόσμο των ιδεών και των ονείρων γράφοντας με την εικόνα κάποιου τόσες ώρες κάθε μέρα με τελετουργική προσήλωση, γιατί είναι σα ξόρκια αυτά και σαν μάγεια. Να σε χύνω και να σε κοιτάω στα μάτια. Θα είναι τόσο τραγικό να συμβαίνει αυτό χωρίς την θέλησή σου, να φτάνει εκεί σαν πνευματικός βιασμός. Γίνομαι ασήκωτος. Δακρίζω από παντού. Δεν αντέχω να το πιστέψω. Όταν το πίστευα το απέφευγα, δεν το έκανα, το έδιωχνα χωρίς αποτέλεσμα πάντως την ύστατη ώρα. Έχω βασανιστεί πολύ πάρα πολύ να μην προκαλώ και να μην καλώ καταστάσεις αθέλητες. Μα μέσα μου φωνάζει. Πήρε τέτοια ένταση η φωνή που κάλυψε οτιδήποτε άλλο. Και νιώθω πότε με σκέφτεσαι και πότε χύνεις με την εικόνα μου που με βαράνε ηλεκτροσόκ κι αλλού να είμαι και άσχετα να κάνω. 

Όσες διαγνώσεις κι αν πάρω το νιώθω πως εκείνη την ώρα, αυτή την ώρα είναι η σκέψη σου που με γαμάει με τον αέρα. Και δεν θέλω να γιατρευτώ. Θέλω να σε πάρω αγκαλιά πραγματικά να λιώσουμε να γίνουμε το κράμα που να γεμίσει την μνήμη μου, να μη χωράει τίποτε άλλο. 

Σ' αγαπάω

Σε θέλω

Έλα.