Ξύπνησα στις 4 το πρωί κι έκλαιγα. Δεν μπορώ να ζητήσω να πω γατί έτσι κι όχι αλλιώς. Αυτό που μπορω να κάνω είναι να περιγράψω τί ζω και πως το βιώνω και πάνω εκεί να διορθώσω ότι μπορώ και να ακούσω αν έχει κάποιος να μου πει κάτι που να με βοηθήσει. Μιλάω και λέω για εμένα για να έχουν την ευκαιρία οι άνθρωποι να πουν την γνώμη τους. Σε σκέφτομαι αλλά όσα και να παρατηρίσω αν τα πω μοτίβο θα έχω αφήσει την ζωή την μοίρα τον θεό απ' έξω και δε μ' αρέσει να το κάνω αυτό το θεωρώ βλακεία. Μπορώ να σ' ακούσω και να δώσω μια μεταγραφή κι από εκεί να καταλάβεις τί μ' αρεσει τί μπορώ και τί όχι. Έτσι κι εγώ διάβασα και ένιωσα ζέστη και ευτυχία αλλά ήμουν στο αγιάζι κουλουριασμένη και κάηκα από έναν πάγο πως με έπερνε φάντασμα. Είναι οι περιγραφές σαν όπως διηγούμαστε τα όνειρά μας του ύπνου. Που είναι συνεχόμενα οι σκηνές σε ασταμάτητη διαδοχή και υπάρχει μια υποδόρια βιασίνη σε μετέωρο. Η κυριολεξία με την μεταφορά χωρίζονται από μια άβυσσο υποσυνείδητου. Ξέρεις πως είναι πέτσα φλούδα ρούχο υπόγειο γεωλογικό στρώμα αυτό που βλέπεις και νιώθεις, κάτι άλλο θέλει να σου πει. 

Θέλω να συνεχίσω να προσπαθήσω να περιγράφω αυτά που ζω και νιώθω στον ξύπνιο μου όπως είναι. Για αυτή την ευκαιρία της ζωής με τους άλλους. Της ζωής κι όχι του ονείρου ή της τέχνης. Εν ανάγκη να γυρίσω πίσω αν έχω προχωρίσει χωρίς να περάσω αυτή την αχνή γραμμή της καρδιάς. Θέλω άνθρωπο. Ξύπνησα στις 4 και μ' αγκάλιαζα κι έκλαιγα γι'αυτό το λόγο. Και που σ' αλτάρω ότι τρελαίνομαι που ταυτίζομαι κυριολεκτικά με τον ήρωά σου και τρώω πόρτα από τη συντροφική ζωή που είναι η μεγαλύτερή μου προσωπική ανάγκη.