Είναι το στομάχι μου σφιγμένο πολύ και το βήμα μου. Περίεργα συναισθήματα, προσπαθώ να θυμηθώ αν τα έχω ξανανιώσει και δεν βρίσκω. Είναι κάπως σαν τότε που έκανα χαρτιά για την Πορτογαλία που ήταν κι αυτό τότε ζήτημα ζωής ή θανάτου αλλά αλλιώτικα αλλιώτικα. Το πρωί να ετοιμάσω να σκανάρω να στείλω τα χαρτιά να πληρώσω να περιμένω να φανούνε να πάνε όλα καλά. Να μη μας χτυπήσει κανένας κεραυνός σήμερα και να ζήσω μέχρι 31-7 που είναι το τελικό. 

Ο χώρος είναι εντάξει. Κι ένα εκτομμύριο να μου δίνανε δεν θα ένιωθα τόσο καλά όσο τώρα έτσι όπως γίνεται. Η μεγαλύτερη ανησυχία μου και ο προβληματισμός είναι το μετέωρο της δικής μας ιστορίας και μαζί και της λογικής μου.

Διαβάζω Παλαμά. Έχει φως, με γλυκαίνει κάπως. Κοιμήθηκα κι όλας δυο μέρες που έπιασα τον Παλαμά, είχες τέλεια ιδέα. 

Βλέπεις εμένα το μυαλό μου έχει κεντράρει να πάρω τον χώρο. Δεν φεύγω από εκεί καθόλου, να αναχαιτίζω την αρνητική ψυχολογία μου και να σκέφτομαι ότι φτιάχνω κάτι ωραίο, μια απαραίτητη μετάβαση. 

Όταν αγαπάς κάτι πολύ δεν χρειάζεσαι ιδιαίτερα πράγματα, είναι γύρω μας όλα. Αν αγαπάς τα καλλιτεχνικά, ας πούμε όπως το λέω και στην μικρή, μη μου ζητάς γκλίτερ και ειδικά χαρτιά όλη την ώρα. Η μαγκιά του καλλιτέχνη είναι στο να μεταμορφώνει τα πράγματα. Αν αγαπάς τη ζωγραφική θα φτιάχνουμε όλες τις μπογιές. Παίρνεις ένα καρβουνάκι από την φωτιά και ζωγραφίζεις τα τσιμέντα τις πέτρες τις ελιές, φτιάχνεις κάδρα από τάβλες και χαρτόνια που έχουμε.    Να τώρα ξίνει μια παλιά πόρτα να τη ζωγραφίσουμε. 

Πες μας ιδέα