Σπασμένα γυαλιά

 

Σήμερα από το μεσημέρι δεν περνάει η ώρα με τίποτα. Δεν με συγκινεί κανένα από τα προτζεκτ και τις μελέτες μου και δεν έχω όρεξη να ασχοληθώ με κάτι. Νιώθω κατέβασμα και ότι περπάτησα πολύ χωρίς πόδια. Ότι θα μπορούσα να φερθώ λίγο πιο επιφυλακτικά και να προστατευθώ καλύτερα ώστε να μη βρίσκομαι τώρα σε τόσο περίεργη θέση. Κάπως σα να ρίσκαρα πολύ την λογική μου χάρην της έκφρασης και της εκτόνωσης τέλος πάντων. Έγινε και ο χρονος δεν περνάει εύκολα γιατί είμαι σε αναμονή χωρίς προσμονή που λες κι εσύ. Δεν περιμένω σωτηρία και κάτι από αυτό το κουβάρι. Δεν βλέπω από εκεί κάποια διάθεση να φωτιστεί. Έχω μπει δέκα φορές στο μέιλ και ξέρω πως αυτά σε μένα λειτουργούν όπως τα ελάσματα τα ελικοειδή και θα με εκτινάξει κάπου προς την κατεύθυνση που θα μου χαμογελάσει καλύτερα. Και χάρηκα και λίγο που μου καταλάγιασε σύντομα η τελευταία μανία γιατί ήταν πολύ έντονη και είχα αρχίσει να ανησυχώ για την πιθανότητα να έχει πυροδοτηθεί από εχθρό μου και για την ευαισθησία που παρουσίαζε η εικόνα μου σε αυτή την περίπτωση. Αιωρούμαι κι είναι ότι πρέπει για ξεκούραση, αλλά το μυαλό μου δε με αφήνει σε ησυχία. Η ερώτηση είναι πάνω σε ποίημα. Τί ακριβώς ξέρεις και προτιμάς να καταπίνεις γυαλιά;