Οι γκοθάδες σαν παιδιά είναι οι πιο μαμάκιδες που υπάρχουν. Οι πιο ευαίσθητοι και καταπιεσμένοι. Από δική μου πείρα το λέω. Είναι και οι πιό ακίνδυνοι που υπάρχουν. Κι αυτό το μαύρο σχέδιο που με μαύρισε μπορεί να φαίνεται θρίλερ αλλά το πιθανότερο είναι πως είναι σκιάχτρο κι αγκάθι μιας πολύ τρυφερής ψυχής.
Δεν είσαι φόλα. Έχεις αγκάθια για να μη σε τρώνε.
Και τώρα τί να σου πω ... δε πειράζει που πεινάω, θα τρώμε αγάπη. Και αν περισέψει κανα δίφραγγο να παίρνουμε κανα ριζόγαλο από το γαλακτοπωλείο. Κι είμαστε εντάξει.
Εντάξει Δημήτρη.
Δεν σου αρέσει να σε τρώνε. Το κατάλαβα. Δεν θα σε φάω. Με ενοχλεί η τοξίνη και ο φόβος του θανάτου που διαχέεται στο κρέας όταν συμβαίνει έτσι η σφαγή. Καλύτερα να μη τρώω, το αποφεύγω.
Μπορείς να με διαβάζεις χωρίς να νιώθεις ότι οφείλεις κάποια ανταλλακτικότητα.
Εμένα άλλα πράγματα με απειλούν και χαίρομαι που έχω άλλον έναν μάρτυρα εδώ πέρα. Σε ευχαριστώ κι εγώ που υπάρχεις και με προστατέβεις έστω κι έτσι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή