Τι φοβερό να είναι η συγκεκριμένη γυναικάρα ο έρωτας μου. Και τί εξωφρενικό να έχουμε την συγκεκριμένη ιστορία. Και να έχω αντέξει περίπου 6000 νύχτες χώρια της να την σκέφτομαι. Η άλλη με την κατάρα και τις 1001 νύχτες είναι νηπιαγωγείο μπροστά μας. Κι ούτε που ξέρω τι γίνεται κι ούτε θα μάθω.
Όμως κάτι δυνατό πρέπει να κάνω κάτι που δεν έχω δοκιμάσει, τουλάχιστον έτσι. Είναι κι η θέση μου πολύ αποκλεισμένη και ξέρω ότι πρέπει να μεριμνήσω για μια θέση ευνοϊκότερη πρώτα και μετά για την πράξη. Μα κάθε νύχτα που περνά και δεν την αγγίζω πραγματικά νιώθω πως είμαι άκυρη. Και το νιώθω και την ημέρα. Πως γίνεται να είμαι κάποια που έχει ακυρωθεί και να έχω μια ζωή που να είναι ακυρωμένη. Και πως γίνεται αυτός που τα ακύρωσε αυτά να μην ταξίδεψε έστω μια διαδρομή μαζί τους. Ενώ δεν είμαι ληγμένο ακυρωμένο ξεχασμένο στην τρύπια τσέπη κάποιου.
Ο δικός μου έρωτας ο πανμέγιστος και μεγαλύτρωτος έχει βγάλει ρίζες στον ουρανό, ο τρελός.
Και με τρελαίνουν τα αυτάκια σου. Και από εκεί και κάτω γκρεμίζομαι.
Ευσπλαχνικά δέξου με.
Τί να με πήγαινε σε εσένα που με έχεις μαρκάρει; Νιώθω Πήγασος σήμερα, που θα γινόταν σκέτο άλογο για μια Αμαζόνα. Και δεν με νοιάζει να χάσω το κέρατο και τα φτερά μου και την αιωνιότητα μου αν είναι να γίνω το άλογό σου. Τα έχουμε ξαναπεί αυτά. Ούτε κέρατο, ούτε φτερά λέμε. Που είσαι;
.. το γαϊδουράκι σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή