μεταμοντέρνα επίπεδα

 

Συχνά μιλώντας στο τηλέφωνο με ανθρώπους ακούω από μέσα διάφορα. Γελάκια νόστιμα και αναστεναγμούς και διάφορα, διάφορα συνήθως πειρακτικά ωραία. Και όχι μόνο στο τηλέφωνο. Και λέω πως είναι δικιά μου όλη αυτή η τρέλα.

Συχνά διαβάζοντας ποιήματα βρίσκω αναφορές σε εμένα. Και πάλι λέω πως είναι δικιά μου αυτή η τρέλα. Συχνά περπατώντας στην πόλη ακούω το όνομά μου (η Νάνσυ!) όταν περνώ από πολυσύχναστα μέρη. Και δεν γυρνώ και δεν κοιτώ γιατί πάντα λέω πως είναι δικιά μου αυτή η τρέλα. Πώς με κοιτάνε άνθρωποι επίμονα και αδιάκριτα το νιώθω.  

Ακόμη και σε παρέες που κάθομαι και μιλούν μπροστά μου ακούω πράγματα πλάγια που βρίσκω αναφορά σε εμένα και πάλι λέω πως είναι δική μου αυτή η τρέλα.

Ακόμη και σε μια συχνότητα και με μια ευστοχία που δύσκολα μπορεί να πει κανείς πως είναι τόσο τυχαιότητα και πάλι λέω πως είναι ολόδική μου αυτή η τρέλα.

Αλήθεια πως θα ήτανε αν ήμουν όντως τόσο σημαντική κι ίσως δυσπρόσιτη που οι άνθρωποι να ψάχνουν έτσι πλάγια κάτι να μου πούνε. Κι ίσως ναι κάποια από όλα αυτά να είναι για μένα. Κι ύστερα πως θα μπορούσα να τα ξεχωρίσω από τα υπόλοιπα κι ίσως τα έμπλεκα χειρότερα στο μυαλό μου κι έτσι λέω πως είναι όλα δική μου τρέλα.

Και κάποια φορά που με τα πολλά είπα να τολμήσω τελικά με εσένα, να πω πως έχει κάποια βάση αλήθειας αυτή η τρέλα έπαθα τελικά τα χειρότερα. Δηλαδή έπεσαν από την βάση τους και τα ευθεία μας λόγια και χάθηκαν όλα.

Που να ξέρουν οι άνθρωποι πως είναι να είσαι και λίγο τρελός και να ακούς τα δικά σου από άλλα έγκατα κι από τα δικά σου ουράνια και να την παλεύεις έτσι δύσκολα να σταθείς νορμάλ στα έργα και τις ημέρες σου χωρίς να ενοχλείς κανέναν. Να προσπαθείς να συμβιώσεις με παραισθήσεις και ιδέες αναφοράς σε δεύτερα και τρίτα επίπεδα. Διότι δεν θέλω να νεκρώσω αυτή την λειτουργία μου, αυτό το μέρος του εγκεφάλου μου με χάπια πχ, ίσα ίσα που μ' αρέσει να το εντείνω και να το αντιμετωπίζω να κάνω ωραία και δύσκολη παρέα με την δική μου τρέλα .

Βλέπω την ζωή για τέχνη και είναι εντάξει έτσι να ταυτίζομαι και να νιώθω αναφορές και τέτοια, αφού έτσι είναι η τέχνη όταν πετυχαίνει. Άρα για μένα ότι μπορεί να σταθεί ίδιο από το πρώτο επίπεδο μέχρι το τελευταίο αυτό παραδέχομαι για ζωή. Όλα τα άλλα είναι πνεύματα στον αέρα.              

Το παράξενο είναι ότι το παθαίνω μόνο με τους ανθρώπους αυτό, ποτέ με την φύση ή τα ζώα. Και δεν το παθαίνω ούτε με τους λίγους ανθρώπους μου που κατά κάποιον τρόπο έχω ξεκλειδωθεί και είμαστε «οικογένεια» και νιώθω ασφάλεια άνετα και οικεία κι ωραία.

Μες τον πολύ τον σχεδόν άγνωστο κόσμο το παθαίνω πάντα και με τους που φρεσκογνωρίζομαι. Αλλά και πάλι όχι με όλους, είναι οι κάποιοι πολύ εξαιρετικοί που τους λέω αυθεντικούς που είναι διάφανοι κι ολόφωτοι από το πρώτο μέχρι το τελευταίο επίπεδο. Λίγοι όμως, πόσο λίγοι είναι, ελάχιστοι, ένας, δύο , ένας. Ο Ντίντι είναι έτσι, ο Χατζής... άνθρωποι βαριοί που στην καθημερινότητα δεν μιλάνε πολύ αλλά ότι έχουν να πουν στο λένε. Και μπορώ και ηρεμώ και ξεκουράζομαι μαζί τους να ζω ζωή.

Και αποζητώ τέτοιους ανθρώπους σπάνιους, να μπορώ να ηρεμώ και να ξεκουράζω το μυαλό και τις αισθήσεις μου από όλο αυτό το πανηγύρι που για να το αντέξει η ιδιοσυγκρασία μου το βλέπω σαν τέχνη. Και συνήθως είναι μια τέχνη λειψή που αλλού η κυριολεξία και αλλού η μεταφορά. Κι εγώ αν δεν κυριολεκτώ κανονικά δεν μπορώ να μεταφερθώ και παθαίνω μια ταύτιση τελείως μεταμοντέρνα, από αυτές που σε πετάνε στο κενό και σου λένε βρες τώρα μαλάκα μόνος σου την μετάβαση την λύτρωση και την κάθαρση και γάμησέ μας.   

Δεν ζητάω από κανέναν να με προστατεύσει από αυτό. Ούτε να μην με παρεξηγήσει μπορώ να απαιτήσω. Έχω γιατρό και μπορώ και μιλάω πια γι' αυτά. Και τα λέω σε όσους με ενδιαφέρουν πραγματικά να τα ξέρουν κι ότι θέλεις κάνεις. Όπως κι εσύ δηλώνεις ότι μπορείς να θυμάσαι ότι θέλεις. Και το σέβομαι και δεν κρατάω κακία ούτε νιώθω κάπου προσβεβλημένη. Ίσα ίσα που με απήλλαξες από αυτούς που δεν τους ξέρω και δεν ξέρω τί τους είπες και σε πίστεψαν και με έχετε διαγραμμένη.  

Δε νιώθω Looser, ούτε άρρωστη. Νιώθω ιδιαίτερη. Μόνο κάπως ατύχως και απελπιστικά πολύ ερωτευμένη με το αντίθετό μου. Και δεν ξέρω αν είναι κοινές οι συχνότητες που μπαίνω αλλά ξέρω πως μπορούν να γίνουν από όσους αγαπιούνται πραγματικά πολύ και θέλω να μου συμβεί γιατί με τα χρώματα και τους ήχους τα καταφέρνω καλά και έχω να δώσω κάτι κατά βάση ισορροπημένο κι ωραίο.