Τι ωραία ζωή! Να θέλεις άλλες δέκα για να αναννοηθείς τι έγινε. Και πάρ’τα όλα με μόνο ένα ποίημα.
Δεν κοιμήθηκα πάλι χθες παρακαλούσα μέχρι και τον κρεμασμένο για ένα φιλί. Ξεραινόμουν κι έπεφτα και ξεσπούσε καταιγίδα κι ήμουν αλεξίπτωτο κι εσύ σύννεφο. Πόσες φορές έγινε, κύματα. Κάθε μέρα από εκείνη τη μέρα. Πώς να στο εξηγήσω,
Μας έκλεισε ο διάολος στο ίδιο μπουκάλι
και μας έκανε αχτίδα ο θεός.
Τέτοια με κάνεις και νιώθω και γίνομαι σόλες.
Χειμωνιάτικα ..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή