Δεν υπάρχει πιο εξωφρενικό και παράλογο πράγμα από αυτή την ιστορία. Γι αυτό κοιτάω μια βουνό μια θάλασσα. Το κραταω έτσι για να μη μου φύγει το μυαλό. Νιώθω πως όταν φιληθούμε θα μπούνε όλα στην θέση τους. Τουλάχιστον ότι θα ενωθεί κάπως το μυαλό μου με την καρδιά μου. Λέω ότι υπάρχει μια πιθανότητα όση υπάρχει για ελευθερία δικαιοσύνη και συγχωρεση σε αυτό τον κόσμο ή τον μελλοντικό. Για σύγκλιση των αντιφάσεων και των κόσμων των πολλών ταχυτήτων. Όταν ο Νότος θα χαίρει τα ίδια δικαιώματα με τον Βορρά και η Αφρική με την Ευρώπη. Όταν δικαιωθούν οι ινδιάνοι και αποζημιωθούν οι γενοκτονίες. Ή τέλως πάντων αυτή η συνάντηση μπορεί να είναι μια αφετηρία που θα σημάνει μια ελπίδα κι ένα φως για κάτι τέτοιο. Διότι βλέπουμε τα πιο απλά και λογικά πράγματα να μοιάζουν απίθανα. Το πόσο πλασματικά διαμορφώνονται οι τιμές σε κάποιες αξίες και αυτονόητα πράγματα βασικά να μενουν απαγορευμένα με πρόφαση να διασφαλιστεί ένα σύστημα που από χίλες μεριές είναι απάνθρωπο αποτυχημένο και καταστρεπτικό για την φύση όσα επιτεύγματα κι αν έχει να επιδίξει. Δεν πιστεύω πως εμείς βρεθήκαμε εδώ για να επιταχύνουμε την καταστροφή και να την επικυρώσουμε από την σκοπιά της ζωής μας. Να αφήσουμε τις πλασματικές ανάγκες να μας στερούν την αλήθεια της ζωής και την θέαση των πραγματικών βασικών αναγκών και την αειφόρα επίλυση της προβληματικής τους.