Πήγα στο Πανεπιστήμιο και είπα το πιο ιδιωτικό μου ποίημα. Το μεγατόνους πονεμένο. Το χαρισμένο. Σε έψαχνα και πήγα μήπως σε βρω εκεί. Έχω κάνει πανδύσκολα πράγματα για τα μέτρα μου την ζωή τις ιδέες μου και τον χαρακτήρα μου.
Πως γίνεται να γίνονται όλα αυτά και να μην γίνονται τα απλά. Ας μου εξηγήσει κάποιος ας απαντήσει. Όχι ότι μου χρειάζεται καμιά απάντηση. Τα απλά μπορούνε να γίνουν; Είμαι εγώ μες την καρδιά σου; Ή είναι ο άλλος ο μαλάκας; Σε ενδιαφέρει να ζήσουμε μαζί μια σχέση ζωής; Δεν ζητώ απαντήσεις. Πράξεις ευθύβολές προς αυτόν τον στόχο με ενδιαφέρουν. Με νοιάζει να σε δω πρώτα από όλα. Φέρε μου πίσω τα χρώματα στην καρδιά μου. Μη με αφήνεις έτσι με παράπονα και θυμούς και πείνα και δίψα και πληγές αιώνιες. Αλλά, αν είναι ο άλλος ο μαλάκας στην καρδιά σου άσε με έτσι και μη με μπλέκεις πουθενά μαζί σας. Κάνε κάτι και σβήσ'το αυτό από εκεί πέρα, γιατί το αφήνεις έτσι αυτό εκεί; Πάνω στο πτώμα μου να λες τα σ' αγαπώ σου εσύ στον μαλάκα. Σβήσ' το. Ή άστο έτσι να μένει για πάντα ατιμωμένο να είμαστε για λύπηση όλοι επειδή το θες εσύ. Να σε βλέπουμε να είσαι και περήφανη για την έντυπη καριολιά με το νταβατζιλίκι. Με πατάς αλλά δεν έχω πεθάνει ρε. Εγώ την ξεκίνησα την μαλακία αυτή; Δεν ξέρω ποιος την ξεκίνησε.. Δεν έχει τόση σημασία ποιος την ξεκίνησε, μαζί το ξεκινήσαμε αλλά αυτό το αιματοκύλισμα πρέπει να κλείσει. Να χαρούμε λίγο. Είναι ανάγκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή