Κλαρίνο στέκομαι και σ' ακούω

 

Η ζωή είναι μουσική. Άπαξ και ξεκινήσεις και μπεις στο κομμάτι της  να παίξεις δεν γίνεται να σταματήσεις. Καλείσαι να βρίσκεις να πατάς στον ρυθμό να κάνεις τα γεμίσματά τα γυρίσματά σου και να συνεχίζεις. Ακόμα κι αν χαθείς σε ένα μέτρο μετράς το επόμενο και πηδάς μέσα. Χωρίζεις τα όργανα της μπάντας σε επίπεδα. Απομονώνεις τα ντραμς και τα μπάσα και τα παίζεις συνέχεια στο κεφάλι σου κεντρική δόνιση γιατί αυτά είναι ο σκοπός σου. Οι υπόλοιποι μπορούνε να παίζουν ότι θέλουν. Αν είσαι κλαρίνο πχ σαξόφωνο ή βιολί δεν πατάς πάνω στη φωνή του τραγουδιστή αλλά την βάζεις αντίκρυ σου και κάνετε διάλογο. Αν είσαι η μελωδική κιθάρα ή το πιάνο χρειάζεται να γίνεσαι ίδιος με την φωνή. Η ζωή είναι μουσική και σε θέλει συγκεντρωμένο και σχεδόν ασταμάτητο. Ξέρεις τις παύσεις και τις περιμένεις. Ξέρεις τις άρσεις και παίρνεις φόρα σαν τον Τεντόγλου. Όσο παίζεις γίνεσαι καλύτερος, όσο παίζεις με άλλους γίνεσαι πιο δυνατός και ανοίγεις. Η οικογένεια σου είναι η μπάντα σου και η μπάντα σου είναι η οικογένειά σου. Ο μουσικός νιώθει ευδαιμονία παίζοντας, ξεδίνει, γιατρεύεται, βρίσκει την αρμονία στο μέσα του και το έξω του που την μοιράζεται με το όλον. Παίρνει την φλόγα από το κεράκι της ψυχής του και τη μεταλαμπαδεύει γύρω του. Αυτό αρκεί για να νιώσει το τί μπορεί να είναι η ευτυχία, η ψυχή, το φως, η αιωνιότητα, ο έρωτας, ο ζωοποιός πόνος και η χαρά του. Γιατί στη μουσική χρειάζεται να γυμνάσεις τόσο κάποια μέρη του σώματός σου μέχρι να παραμορφωθούν. Χρειάζεται την σιωπή που θα σε κουρδίσει. Χρειάζεται να κρατάς ζεστό το όργανό σου, να υπερπηδάς επί τόπου τα όποια λάθη σου και να τα κάνεις στολίδια. Να μην ξεχνιέσαι και να μην επηρεάζεσαι από τους έξω της ήχους. Να νιώθεις ο εραστής της, ο μάγος κι ο ιερέας της.  Η μουσική είναι η ζωή. Κι εμένα μ’ αρέσει από όλα τα όργανα να ευχαριστιέμαι το κλαρίνο. Μπορεί με τα ντραμς να ξεδίνω, μπορεί με την κιθάρα να νιώθω επιτέλους τελείως λογική να νιώθω δεμένη στον κοσμοπύραυλο. Όμως το κλαρίνο με κάνει ακροβάτη, μου δίνει μια ελευθερία άγρια κι ατέλειωτη, όπως είναι πραγματικά η ελευθερία, στο πως θα συνομιλήσω με τον πρωταγωνιστή που είναι η φωνή. Στην ζωή μου αποφάσισα ότι μ’ αρέσει να είμαι κλαρίνο, για όλα όσα το χαρακτηρίζουν.   Και θέλω να είσαι η φωνή.        Αλλά δε θέλω να το παίξω το συγκεκριμένο γιατί έχει σε άλλον την αφιέρωση. Έτσι είναι τα καλά κλαρίνα, βαριά διεκδικητικά και πάνω από όλα. Γιατί όταν παίζουνε όπως πρέπει να παίζουνε έχουνε τέτοια δυναμική που τα καλύπτουνε όλα τα άλλα όργανα. Ίσα με τη φωνή.