Ένα φιλί ονειρεύτηκα που με συνεπήρε. Δεν έκανα κανένα έγκλημα. Απλά αυτό το φιλί προϋποθέτει αποδοχή και πολύ δυνατά συναισθήματα. Εγώ τα έχω, γι'αυτό φιλάω τα δάκτηλά μου. Κι όσο με βαστάει αυτή η ιδέα κρατιέμαι κι εγώ από τα χέρια μου και τα δυνατά αισθήματα. Όμως θα ήθελα να ξέρω κατα πόσο είναι μάταιη αυτή η ιδέα και κατα πόσο είναι εντάξει γιατί πραγματικά δεν θέλω να παραβιάζω ούτε τον αιθέρα σου, ούτε με την σκέψη κι έχω την εκπαίδευση και την πειθαρχία να το κάνω και να απομονώνομαι στην όποια υποτροπή, ώστε να μη φέρνω κανέναν σε δύσκολη θέση. Κι αν υποτροπίασα μπρος σου δυο τρεις μετρημένες φορές και μου φύγαν δυο λέξεις ήταν κι από σημάδια ή κι από σκέτη ελπίδα. Βέβαια δε σου λέω πως μπορούμε τώρα να είμαστε μια χαρά φίλοι αλλά θα μπορούσες αν σε ενδιέφερα ως άνθρωπος να ασχοληθείς δυο ώρες να με δεις και να σε δω, να αποκτήσω μια εικόνα να προσανατολιστώ και να πορευτούμε αναλόγως. Αν καταλάβαινες πόσο ανάγκη το έχω για να στο ζητώ εγώ που δεν κατεδέχομαι εύκολα να ζητάω. Ντρέπομαι. Είμαι αρτιμελής, μπορώ να βαδίσω, δε πρέπει να ζητάω βοήθεια από κανέναν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή