Σου έγραψα τα νέα μου. Έχω καιρό να γράψω ποίημα, έχω καιρό, ακούω μια βαβούρα, πολλά μαζί. Ίσως με το φεγγάρι ξεχωρίσει κάποια φωνή. Πώς να ζητήσω κάτι, τί να ζητήσω, ούτε και να περιμένω κάτι γίνεται. Κι ότι θέλω τώρα να δώσω δεν είναι λέξεις. Θέλω να δώσω, ότι έχω και δεν έχω να στο δώσω αλλά ανοιγω το χαρτί κάθομαι μια ώρα και το κοιτάω και δεν έχω διάθεση να μπω σε κόσμους άλλους. Τί να ζητήσω, τί να κάψω. Τον προηγούμενο μήνα έβγαλα τον χειρότερό μου εαυτό. Βασανίστηκα πολύ καιρό να ζητάω, να τυραννιέμαι από υποθέσεις και ζήλιες παράλογες και να απαιτώ αποδείξεις, λες και μπορεί ποτέ κάνεις να πετύχει κάτι τέτοιο και μάλιστα από την άλλη άκρη. Σταμάτησα να σκέφτομαι αυτά που με μπλοκάρουν, ας με έχει μπλοκάρει μέχρι και η φίλη σου που δεν την ξέρω καν. Σταμάτησα να σκέφτομαι πως θα σε βρω εκεί πέρα. Κάνω το βήμα μου, ένα ένα. Το ίδιο παράλογο είναι και να περιμένω και να μη περιμένω. Και να γράφω και να μη γράφω. Και να φέρνω και να μη φέρνω. Να διαβάζω και να μη διαβάζω. Και να βρίσκω και να μη βρίσκω. Σε αυτή τη φάση  κάτι άλλο μπορεί να βοηθήσει που δεν ξέρω πως θα μπορούσε να γίνει να σε χαρώ αγάπη μου, αν υπάρχει κάποιος τρόπος που να σ' αρέσει στην προκειμένη στιγμή και γενικώς τί και ποιος.