Το μυαλό μου φτιάχνει ταινίες. Τις παίζει και είναι σαν αληθινές. Λες, ναι ρε πστη, θα μπορούσε   να ήτανε κι έτσι. Αν ήταν δική μας η πόλη. 

Λέω συνέχεια γενικότητες, από ανάγκη τρελή να φωνάξω το όνομά σου.  

Το καταπίνω.

   Έτσι θα περιπλανιέμαι. 

Να ξεχειλώνω το όνειρο. Να μου πέφτει, να το πατάω.