Δεν ξέρω τι να σου πρωτογράψω. Δεν ξέρω κι αν είμαι εντός θέματος για να σου γράφω. Αν διαβάζεις κι αν νιώθεις. Σήμερα είδα μια ερευνητική κλειστή μονάδα υδροπονίας με πέστροφες στο υπόγειο της και ήμουνα που ήμουνα μαύρισα τελείως. Τα ψάρια ζουν απαίσια εκεί μέσα και οι ντομάτες είναι σα καλωδιωμένες σε ΜΕΘ. Ήταν εφιαλτικό. Τους παρακάλεσα να τους βάλουν τουλάχιστον λίγη μουσική στα φυτά και τα ψάρια εκεί μέσα. Πήγα με πολύ γουάο αυτοκίνητα και μένω σε ένα λουξ διαμέρισμα που δεν θυμίζει σε τίποτε σπίτι. Μου πήραν μια συνέντευξη και ήμουν σε αγωνία, πολύ λυπημένη. Έχει συννεφιά και η πόλη και η παρέα του προγράμματος με καταθλίβει. Μιλάω αρκετά, κάνω ερωτήσεις καλά δίχνω αλλά είμαι χάλια. Μου λείπει ύπνος ηρεμία γαλίνη ομορφιά ξεκούραση και πεθαίνω για λίγη συντροφικότητα. Νιώθω πως στην ζωή μου παλεύω με τέρατα και μεγαθήρια και δίνω τρομερά άνισους αγώνες. Σχεδόν μάταιους. Για δεδομένα που αρνούμε να αποδεχτώ ή τουλάχιστον να συμβηβαστώ κάπως. Ο ρομαντισμός μέσα μου σφαδάζει και τραυματίζεται συνεχώς. Μια αγκαλιά κι ένα φιλί δικό μας θα έδινε μια λογική και πνοή για όλους τους αγώνες, για όλους τους αγώνες. Όμως κι αυτό ως ένα όνειρο στέκει, κόντρα στα δεδομένα και νιώθω η πιο τελειωμένη τελειωμένη υπόθεση έβερ. Και η πιθανότητα να είμαι τόσο εκτός θέματος νιώθω πως θα με γκρεμίσει συνολικά. Όμως θα ήθελα αυτή την ίδια  στιγμή να γκρεμιστώ αν είναι έτσι. Δε φοβάμαι το γκρέμισμα, μπορεί και να το αποζητώ ώρες ώρες. Για να πω πως θα ήταν καλύτερα να ξέρω ότι δεν είναι έτσι ο κόσμος και η αγάπη και ο έρωτας, να ξέρω ότι απλά εγώ έχω μια βλάβη. Γιατί δεν πρέπει να είναι έτσι.