Ένας συνεχής καυλωμένος πόνος, αυτό έμινε. Τίποτε που να θυμίζει αγάπη, ότι υπήρξε ποτέ. Η λαχτάρα για κάποιο είδος ευγενικής επαφής και συμπόρευσης.

Θυμάμαι τα βιβλικά κύματα της εξόκοσμης ευτυχίας σαν κάτι πολύ μακρινό, σπάνιο και υπερπολύτιμο. Από αυτά που ελάχιστοι αξιώνονται να πληρώνουν για πάντα. Εγώ προτιμούσα άλλες δονίσεις, που μπορούσαν να μου αφήνουν μια ικανοποίηση,  ακόμα και με αυτό το αποτέλεσμα, αλλά φρόντισες να μην έχω πουθενά να σταθώ. Το αρνημένο βλέμμα που με έστειλε. Δε θυμάμαι από πότε έχω να νιώσω την παραμικρή χαρά κι ικανοποίηση. Να μπορέσω να πετάξω, να ονειρευτώ , να νιώσω καλά με αυτό που νιώθω. Ένας καυλωμένος πόνος είναι. Μια πληγή  που με κρατά αιώνες τώρα μη διαθέσιμη. Θέλω να τον ξεριζώσω. Κι ας μην μείνει τελικά τίποτε μέσα μου. Δε μπορώ να μη σε κοιτώ. Δε μπορώ να μη σε θέλω. Ξαιματώθηκα. Και ξεφτιλίζομαι να μου το έχεις ξεκόψει έτσι και να παλεύω ακόμα. Να έχουνε γίνει τόσα και να είμαι σε τόσο τίποτε και να είναι όλη μέρα κι όλη νύχτα όλη μου η ζωή μια χαλασμένη ιστορία που πάω να φτιάξω, αλλά θέλει δύο.