Θα αγκαλιαζόμασταν και θα δίναμε ένα σπουδαίο φιλί.

Που θα τραγουδούσε την ιστορία και τα ξεκούραστα φώτα του μέλλοντος. 

Θα σε αγκάλιαζα και θα δίναμε ένα πολύ σπουδαίο φιλί. 

Ο Ήλιος θα χόρευε τρελά μπρος πίσω όλες τις μέρες της αγάπης μας. Με το φεγγάρι να αναβοσβήνει και να τρεμίζει γυρνώντας ανάποδα τις τροχιές από τους πόνους και τα πάθη της χθόνιας μοναξιάς μας.

Το χώμα θα γίνονταν ο βωμός μας.

Τα βουνά οι αιώνιες αψίδες των μαχών μας και τα δέντρα με τα ζώα και τα φυτά θα φανέρωναν το ανεξίτηλο χρώμα τους και τα αρώματά τους. 

Θα δίναμε ένα σπουδαίο φιλί. 

Μάτι και κλειδί που θα άνοιγε έναν φεγγήτι στην άβυσσο. Μια πόρτα στη λογική με μια δαντέλα που ανεμίζει κι απομέσα ακούγεται η πιο ωραία μουσική. 

Πράγματα κι έννοιες που βρίσκουν πατρίδα σε λίγα σάρκινα χιλιοστά. Για να νιώθονται οι τέλειοι κύκλοι που διαγράφει το βότσαλο όπως πέφτει στην λίμνη. 

Θα δίναμε ένα σπουδαίο φιλί. Αν είχαμε στόμα.