Είναι τόσο μεγάλο τραίνο που όταν στρίβει τα φρένα του τσιρίζουν μεταλλικά.  Ήχος ίδιος με τροχό που ακονίζει μαχαίρια αλλά πολύ πιο δυνατός. Κι εγώ συνεχίζω να τον ακούω μαζί με τον ήχο από τα φιλιά μας και γίνεται χάλια το στομάχι μου ίσως περισότερο λόγο του αέρα που καταπίνω. Το μυαλό μου είναι σε εμφύλιο για κάτι που δεν χρειάζεται κι ούτε μπορεί να βγάλει άκρη. Όταν σε λέει μουσική είναι πιο λογικό, αλλά δεν το μπορεί κανείς τέτοιο δράμα.

Μου έχει μείνει ακόμα λίγη δουλειά και θα έχει σε λίγο πάλι ανοίξει ο ορίζοντας. Πρέπει να μη με νοιάζει αν εσύ είσαι εσύ ή είσαι εσύ και η μουσική ή αν είναι μόνο η μουσική. Δεν πρέπει να με νοιάζει. Όμως με καίει και με γονατίζει σα καημός και φέρνει ώρες ώρες στον Ξέρξη. Και είναι να συγκεντρώνομαι τώρα να πηδήξω από το τραίνο την κατάλληλη στιγμή. 

Γιατί έχω να τρέξω τις καινούριες ιδέες και προτάσεις μου μιάς και νιώθω ότι μπαίνω πια στην τελική ευθεία για να πέσει η ζωή μου πάνω στη δική σου. Να πέσει από τον ψηλότερο βατήρα με στιλ  καταδυτικής βουτιάς που να παίρνει και το παγκόσμιο. Αυτό θέλω! Και εσύ να κάνεις ότι θες..