Όπως γέρνω στο χαρτί και μια κοιτώ τον ουρανό και μια αυτό, τόσο που να ζαλίζομαι και λίγο, είναι σα να 'μαι σε ένα παγκάκι στον πεζόδρομο για τον Κεραμικό. Εκεί δηλαδή που ονειρεύτηκα παλιά το πρώτο ραντεβού μας και σε περιμένω. Κι είμαι έτσι μια στο χαρτί και μια στον ουρανό γιατί από την αγωνία μου δε μπορώ πουθενά αλλού να κοιτάζω. Γι' αυτό εμφανίζεσαι και τόσο άξαφνα κι είσαι για μένα κάτι ωραιότερο από τον ουρανό κι ακόμα πιο ζαλιστικό, απέραντο, λαμπρό... μωρό μου. Αυτό το σύννεφο που βλέπω είσαι εσύ! Και σταματώ όλους τους ανέμους για να μη διαλυθείς. Και πετώ και σε πιάνω ..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή