Είδα χάλια όνειρο. Είχα πάει σε μια πόλη βόρεια με το παλιό μου το ΧΤ γιατί έμενες εκεί για να σε βρω κι όπως πείνασα πήγα σε ένα κουτούκι στο Γκάζι που με σερβήραν κάτι ξερά γεμιστά με μια άθλια σαλάτα και μια φέτα κι όπως είχα ένα τάμπλετ και μπήκα διάφανο μου είχες απαντήσει με ένα βίντεο που ξεκίναγε γλυκά και μετά μου τα έχονες και έγινε τόσο στανικό το χώσιμο που άρχισε το τάμπλετ να πετάει κάτι λέιζερ από μαύρο οξύ και να διαλύει τα πάντα σαν πόλεμος, το πέταξα σε κάτι σαν στοά από τσιμέντο και σταμάτησε αλλά το τοπίο ήταν βομβαρδισμένο. Είχα ανοιχτό το πορτοφόλι μου για να πληρώσω και ένα τζάμι μου είχε κόψει την ταυτότητα στη μέση και λειπαν τα χαρτονομίσματα και οι κάρτες. Έφυγα από     το μαγαζί έτσι μες τον χαμό και πήγα για βοήθεια σε ένα τεράστιο κτελ που ήταν εκδρομή η τάξη μου από το σχολείο και θα κατεβαίναν Αθήνα και σκεφτόμουν από ποιον να ζητήσω δανικά και η μόνη που μπορεί να είχε ήταν η εφηβική μου φίλη η Σοφία γιατί δεν είχα ταυτότητα και κάρτες αλλά δεν ήταν ακριβώς η ταξή μου, ήταν ένας ρουφιανονταλαβεριτζής ο Κώστας ο αδερφός μιας φίλης μου και ενώ ο τόπος ήταν γεμάτος μπάτσους του σφινωσε ένα μαξιλάρι με πράμα μέσα κάτω από ένα τιμόνι νταλίκας μέσα στο δωμάτιο που ύδρωσα να το βγάλω για να το πάρει να φύγει και βγήκα στο διάδρομο και είδα δυο τύπισσες να βγάζουν τις κιλότες τους και να φασώνονται στο ανσασερ πριν κλείσει η πόρτα του και μετά στους διαδρόμους είδα την Ζέτα από το φεστιβάλ να θέλει να με κουρέψει και έκατσα και με κούρεψε ώσπου νύχτωσε και με ντάντευε η Λου στο δωμάτιο και έκλαιγα και της έλεγα πως όσο είναι κοντά μου εσύ δεν θα ρθεις ποτέ γιατί έπρεπε να είμαι ολομόναχη σε αυτό το δωμάτιο και μετά δεν θυμάμαι κάτι άλλο, πρέπει να ξύπνησα.