Ανάσες τίναγμα και μικρή φόρμα Τζενντάι

 

Καθόμασταν και περίμενε στην σειρά την Πύλη Στην πραγματικότητα όρθια ήταν και ατένιζε το βουνό Πλησίασα το αυτοκίνητο όσο μπορούσα κοντά Ένιωθα μεγάλη ανάγκη να έχω αυτά τα ελάχιστα ιδιωτικά κυβικά μέτρα που μου επιτρέπονται στον δημόσιο χώρο Ταράζομαι όταν έξω το βλέπω γιατί κάνω πολύ ιδιωτικές σκέψεις σα να είμαι φριχτά ερωτευμένο μαζί του Και δεν έχω καταλάβει αν αυτό συμβαίνει μ’ αυτή τη σειρά ή με την αντίθετη κομπλάρω λίγο απίστευτα που έχουμε μιλήσει μ’ αρέσει να ακούω αλλά σκάω πνίγομαι σε καταρροή και πετάω προτάσεις που μπορούν να νομίζουν ότι ακούγονται πολύ δυνατά και κάπως με ρεζιλεύει το θαυμαστό όπως είναι να σου έρχεται το μήλο στο κεφάλι ρεμβάζοντας Είναι σα γυναίκα εύθραυστη και θέλω να την προστατέψω ακόμα κι από τον Ήλιο αλλά είμαστε ενήλικοι με τα παιδιά μας και φέρομαι το υποδειγματικά και παθητικά Στην ομορφιά την ασύμφωνη με τον δρόμο το σκούρο αστικό τοπίο και τα κάγκελα της Πύλης με την ουρά του κόσμου Κι ας στέκεται λίγο παράμερα μοιάζει η μορφή του να ζητά αέρα από το αχανές της ύπαρξης και να ασφυκτιά που φορά τα χοντρόσολα παπούτσια με τα φαρδιά τα στρατιωτικά τα αλήτικα ότι δε θέλω και πολλά-πολλά με το γκρινιάρικο μελίσσι που και την ακρίβεια Πώς να νιώσει άνετα εκεί Εγώ είμαι ταμπουρωμένη στο αμάξι με ένα βιβλίο που μου αγκαλιάζει το πρόσωπο χωρίς να μ’ αρέσει που την γλύτωσα και σηκώνω το βλέμμα και το βλέπω που με κοιτά ενώ φορά πολύ σκούρα γυαλιά κι είναι και σε απόσταση Ταράζομαι μου φάνηκε ότι τίναξα το κεφάλι μου με τα κέρατά μου και ρεζιλεύτηκα και σήκωσα πιο ψηλά το βιβλίο Δεν είναι πράγματα αυτά θα πούνε Έπρεπε να του μιλάω Να του πω πώς από παιδί το θέλω και νιώθω πως έχει αξία άμα το νιώθεις κι εσύ Γειά σου Είσαι η ελπίδα μου να σταματήσω να πιστεύω ή να μην πιστεύω στην παρθενογένεση και θέλω να πάμε μια στο σινεμά μόνο για να κάτσουμε μες στον κόσμο δίπλα-δίπλα στο σκοτάδι μια Τετάρτη που δεν σε χαιρέτησα από τη φόρα Έχω αυτοκίνητο και βιβλίο αλλά θέλω να αναγκαστώ να σε αντιμετωπίσω Αισθάνομαι τις αμηχανίες που πλησιάζουμε αν είναι η ιδέα μας μεταδοτική Φαντάζομαι Με απορροφάς με παιδική οικειότητα Μέχρι που κοιτιόμαστε πολύ σοβαρά με χιλιάδες διαφορετικές λέξεις σμίγει και δε μένει κανένα παράπονο γιατί είναι μαζί μας τα πιο απίθανα καθημερινά πράγματα κι οι επαφές μας ταξίδια υπερπόντια υπεραστικά κι αστικά στη φορά και την τροχιά του οριστικού μας Τί και Πώς τα δείχνει να γίνονται όλα εύκολα αρκεί είπε να φροντίσουμε να μην κάνουμε και πολλές σκανδαλιές Την ώρα που φτιάχνουμε μαζί την σαλάτα στρυμωγμένοι στον νεροχύτη που ζωγραφίζουμε με τα λαχανικά το πώς ακουμπάμε τα γόνατά μας κάτω από το τραπέζι κι όπου περνάμε χωράμε αγκαλιά γελώντας με τις έξυπνες χαζομάρες μας Μέχρι να έρθουμε πολύ κοντά και να σοβαρέψουμε απότομα Που όλο το πλάτος περνάει από το στένεμα των στομάτων μας Του φιλιού Που μιλάει για τα πιο σπουδαία πράγματα Πρέπει να βρω έναν τρόπο να κάνω το βήμα Να βρω να εντάξω αυτό που νιώθω Θέλω να του ζητήσω να με βοηθήσει με κάτι Να πω να μου κρατήσει το χέρι κι αυτό θα είναι όλο Να πω να μου κρατήσει το κεφάλι στα μάτια να κοιτάξω γιατί μου μοιάζει με τον πρώτο μου ενήλικο έρωτα κι ας λέω πως είμαστε ακόμα παιδιά Είπα μερικά τέτοια αβάσταχτα Κι έγινε Άνοιξη Άνοιξε η Γη και με φίλησε Σαν να με απότρεπε από κάτι κακό Όπως φαντάζομαι το φιλί μας Μα ήμουν στο αυτοκίνητο κι η Πύλη έκλεισε και πέρασες από απέναντι  να σε βλέπω χωρίς να σε κοιτάω Γι’ αυτό Αύριο θα πάω με τα πόδια Και χωρίς βιβλίο.