Μαθηματική σκέψη

 

Είχα καταλάβει πως βλέπω αλλιώς από τους συνηθισμένους ανθρώπους. Το έβλεπα στις αντιδράσεις τους κι ότι δύσκολα μπορούσα να επικοινωνίσω. Χρειάζεται κάποια προσπάθεια για να επικεντρωθώ στον έξω κόσμο και μου είναι πιο εύκολα τα μαθηματικά από μία συζήτηση. Σε μία πρόταση πολλές φορές σκέφτομαι δεκάδες παραμέτρους και διαφορετικές εφαρμογές, τόσο που αργώ και χρειάζεται να ξαναρωτάω για να πιάσω πάλι το νήμα αν είναι κάτι σημαντικό κι απαραίτητο. Μπορώ όμως να τα ακούω και όλα, με προσπάθεια και αυτοσυγκέντρωση, αν πρόκεται για διαδικασία ή τεχνικό ζήτημα καταφέρνω να κλείνω τον διακόπτη που ανοίγει τα "κουτάκια" μου για πολλές ώρες και να σκέφτομαι και να ακολουθώ -μαθηματικά- πολλές ώρες αν απαιτήται για κάποια εργασία. Έχω παρατηρήσει και χρησιμοποιώ την κοινή λογική. Η σκέψη μου, η έκφρασή μου μπορεί  να αποκωδικοποιεί και να ακολουθεί με ευκολία μια ποικιλία από μοτίβα τύπων ανθρώπων σχεδόν αυτόματα. Όμως το νιώθω πότε είμαι εγώ και πότε είναι το μοτίβο που χρησιμοποιώ για να τελειώνει η υπόθεση με ότι και όσους δεν με ενδιαφέρουν προσωπικά. Εξελικτικά με εξοντώνει αυτή η κατάσταση γι αυτό έχω διαλέξει να μην χρειάζεται να συνδιαλέγομαι άμεσα και πολύ με την κοινωνία. Για πολλά χρόνια δεν υπήρξε για μένα ανάγκη να κι επιθυμία να δω πίσω από το μοτίβο κάποιου ανθρώπου. Μου είχε έρθει στο παρελθόν η επιθυμία γι αυτό όταν ήδη είχα χάσε ανθρώπους που μου γέννησαν την επιθυμία και δεν είχα την ευκαιρία να το επιχειρήσω. Με τα παιδιά έπρεπε να το κάνω, ήταν από την αρχή μονόδρομος. Κι ήταν και είναι εύκολο γιατί όταν γεννιέται ο άνθρωπος ξεκινάς από το ένα δύο τρία κι όχι από το εκατό εκατομύρια για να γνωρίσεις και να αναγνωρίσεις. Είσαι 24 ώρες από την αρχή, δεν έχεις χάσει κανένα επισόδιο. Είναι και ήταν η μεγαλύτερη ευκαιρία της ζωής μου να επικοινωνίσω με κάποιον, νιώθωντας το, από το πόσο ήθελα να τους δίνω όμορφα και όσο γίνεται πιο γαλήνια την ύπαρξή μου. Ήξερα πως τα ήθελα στον δρόμο μου κι ένιωσα αναμφίβολα πως θα με έκαναν να προστατευτώ για να τα προστατεύσω, να δρέψω στο μέγιστο αυτή την ευκαιρία που την είδα για μένα ένα σχολείο για να τα καταφέρω κάποτε να επικοινωνίσω με κάποιον. Ποιον κάποιον. Απαναω άγνωστο αλλά νιώθω την έκταση στο πόσο είμαι φριχτά ερωτευμένη. Απαντάω άγνωστο και νιώθω το ψέμα της απάντησής μου. Σε ξέρω. Και ξέρω ότι θα το πας έτσι μέχρι τέλους Εκτός αν... δεν σε ξέρω. Κι είσαι η προσωποποίηση του αγνώστου, που μαθηματικά είναι και το πιο πιθανό.