Δεν ξέρω που κάνω το λάθος και η ζωή μου η προσωπική κοντεύει να παγιωθεί ως ένας φαύλος κύκλος πένθους μιας ζωντανής ολοζώντανης ελπίδας για ζωή. Πότε κρυφή και πότε ολοφάνερη είναι η μέρα και η νύχτα μου. Κι είναι καλύτερα να φαίνομαι ένας αφελής ανωριμος ουτοπιστής μαλάκας, παρά μια διαταραγμένη σκιά της πιο θλιβερής δυστοπίας. Ίσως το λάθος να είναι πως το πένθος μου είναι κατα βάθος για τον ίδιο μου τον εαυτό παρά για το αγαπημένο πρόσωπο κι ίσως γι αυτό να μην καταφέρνω τον κύκλο να κλείσω. Και βλέπω καθαρά το πόσο δυσκολεύομαι να διαχωρίσω τον εαυτόν μου από το αγαπημένο πρόσωπο παρόλες τις τεράστιες φαινομενικά διαφορές μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή